Katolickie poradnie za pieniądze podatnika i nowa opieka społeczna z klauzulą sumienia czyli o tym, jak państwo wyznaniowe doi oraz dyskryminuje obywatelki i obywateli w potrzebie

Jestem głęboko poruszona kolejnym pomysłem polityków kościoła i państwa polskiego, którzy nie zważając na poszerzający się ciągle obszar biedy, przygotowali podstawę do następnego skoku na kasę z budżetu, by za nasze własne pieniądze włożyć nam pętlę na szyję w postaci państwa wyznaniowego. Ten pomysł to, przebrana w ustawę o Centrach Usług Społecznych, machina urzędnicza i proceduralna, uzbrojona w klauzulę sumienia jako narzędzie przemocy religijnej. Zwięzły raport na ten temat otrzymaliśmy anonimowo, sprawdziliśmy i przekazujemy do Waszej, drodzy czytelnicy, wiadomości. Liczymy na odzew, chcemy wiedzieć co o tym sądzicie. Potraktujcie to jak konsultacje społeczne. Wasze głosy, opinie i obawy prześlemy na ręce prezydenta RP – formalnie odpowiedzialnego za ten knot prawny.

prawo.pl – strona – już w sierpniu ubiegłego roku konstatowała, że :

Źródło: iStock
W gminach, które zdecydują się na wprowadzenie nowej jednostki, zgodnie z ustawą o realizowaniu usług społecznych przez centrum usług społecznych, przestanie funkcjonować ośrodek pomocy społecznej. Tworzenie centrum nie jest obowiązkowe. Będzie mogło powstać dla jednej lub kilku gmin.

Tu maleńka próbka o wizji pani Beaty Choroszyńskiej, krajowej doradczyni życia rodzinnego z Krajowego Ośrodka Duszpasterstwa Rodzin, przybudówki Konferencji Episkopatu Polski. Pani Beata będzie wprowadzać podmioty, zainteresowane przemianą z dotychczasowych Ośrodków Opieki Społecznej w Centra Usług Społecznych, w szczegóły poradnictwa rodzinnego oraz wyjaśni na czym ma polegać novum i postęp w dziedzinie realizacji tych ważnych usług publicznych.

– Wydaje się być ważne stworzenie sieci współpracy pomiędzy doradcami życia rodzinnego, a mediatorami, którzy będą prowadzić mediacje pojednawcze, zmierzające w kierunku wzmocnienia więzi, a nie w kierunku rozwodu, a także stworzenie sieci współpracy pomiędzy prawnikami oraz psychoterapeutami, którzy pomogą małżeństwu przepracować konflikt, znaleźć przyczynę kryzysu – mówiła Choroszewska

Pozostawiam tymczasem bez komentarza, który jest tu całkowicie zbędną możliwością pastwienia się nad tą panią i jej poziomem empatii, wrażliwości społecznej i znajomości realiów naszej rzeczywistości, co akurat jest niezbędnym atrybutem każdej osoby pracującej w tak trudnym sektorze usług publicznych.

Tyle tytułem wstępu – zapraszam do zapoznania się z raportem, który stanowi merytoryczne zaproszenie do dyskusji w środowisku zawodowym zawodów pomocowych, ale także zachęcam do wzięcia udziału w dyskusji obywateli z pozycji ewentualnych przyszłych podopiecznych i potrzebujących pomocy.

R A P O R T W S T Ę P N Y

PRZEWIDYWANE SKUTKI

02.03.2020

25 lutego 2020 roku odbył się na Politechnice Warszawskiej Kongres Profesji i Zawodów Pomocowych, organizowany pod auspicjami Prezydenta RP .

Był on kontynuacją Kongresu Poradnictwa, który odbył się 1 lipca 2019 roku i został zorganizowany przez Kancelarię Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej we współpracy z Narodowym Instytutem Wolności – Centrum Rozwoju Społeczeństwa Obywatelskiego.

W wydarzeniu wzięło udział ponad 500 przedstawicieli organizacji pozarządowych, samorządu terytorialnego i organów centralnych.

Celem Kongresu Poradnictwa w 2019 roku było zainicjowanie procesu integracji różnych nurtów poradnictwa: prawnego, obywatelskiego, psychologicznego, rodzinnego, konsumenckiego, zawodowego i prozdrowotnego oraz rozpoczęcie prac nad:

– stworzeniem zintegrowanego systemu informacji o dostępnych usługach poradniczych ze wszystkich obszarów;

– uruchomieniem programu wsparcia ze środków publicznych dla organizacji świadczących usługi poradnicze;

– uzgodnieniem wspólnych ponad branżowych standardów profesjonalnego poradnictwa.

Oba Kongresy, to kolejne etapy działań prezydenta, zmierzające w kierunku przekształcania formy pomocy społecznej w Polsce. O swoich planach Prezydent mówił tak :

„ To mają być usługi społecznie użyteczne, to ma być forma służenia obywatelom, forma budowania, także integrowania społeczeństwa i budowania tym samym społeczeństwa obywatelskiego, z włączaniem w to wolontariuszy, ze stwarzaniem nowych możliwości, z otwieraniem się na obywatela, przez samorządy gminne „

Toteż już w 2018 roku powstał prezydencki projekt ustawy o realizowaniu usług społecznych przez Centrum Usług Społecznych, która została uchwalona i ostatecznie podpisana 19.07.2019 i znajduje się aktualnie w fazie pilotażu, a prezydent czujnie nadzoruje doprecyzowywanie jej zasad funkcjonowania.

I nic to, że ustawa o CUS wzbudziła protesty Polskiej Federacji Związkowej Pracowników Socjalnych i Pomocy Społecznej i Związku Powiatów Polskich, ponieważ została napisana w trybie ekspresowych konsultacji, a podczas jej uchwalania w Sejmie odrzucono wszystkie merytoryczne poprawki.

Pracownicy socjalni obawiają się między innymi, że niektóre zapisy mogą nie gwarantować ciągłości uprawnień zawodowych dla pracowników oraz stwierdzają jednoznacznie, że bez zawodu pracownika socjalnego i asystenta rodziny żaden system wsparcia nie może funkcjonować.

Przy czym ustawa oczywiście nie dotyczy tylko pracowników socjalnych i asystentów rodzin, ale również innych profesji : prawników, psychologów, psychoterapeutów lub lekarzy, doradców zawodowych lub tych związanych z działaniami prozdrowotnymi, np. profilaktyką uzależnień i chorób oraz innych…. na przykład.. rodzinnych…

A co ma zmienić ustawa o Centrum Usług Społecznych i właściwie dlaczego interesuje nas ten mało medialny, a jakże trudny obszar pomocy społecznej ?

Troszkę cierpliwości …

Na Kongresie stwierdzono, że polityka zdrowotna, socjalna, pracy, praw pacjenta i obywatela są ze sobą nierozerwalnie związane, dlatego współpraca powinna odbywać się na poziomie międzyresortowym, w środowisku NGO oraz innych instytucji poradniczych.

Zgodnie z ustawą, CUS-y mają być nową jednostką organizacyjną gminy i zarazem nową instytucją lokalnej polityki społecznej, służącą rozwojowi i integracji usług społecznych, organizowanych i świadczonych na poziomie lokalnym. Tworzenie CUS przez Samorządy gminne oraz w ramach porozumień między gminami, ma być fakultatywne . Centra mają umożliwić koordynację usług społecznych w jednym miejscu tak, aby mieszkańcy nie musieli udawać się do różnych urzędów w celu załatwiania swoich spraw.

Jak informuje Kancelaria Prezydenta :

„Dzięki temu, w indywidualnych planach usług społecznych będą uwzględniane nie tylko usługi społeczne świadczone przez specjalistów reprezentujących różne zawody pomocowe, lecz także dostępne bezpłatnie działania wspierające o charakterze samopomocowym i wolontaryjnym….

Przewiduje się, że wejście w życie projektu ustawy będzie miało również pozytywny wpływ na działalność organizacji pozarządowych i przedsiębiorców świadczących usługi społeczne na terenie gmin, które założą centra usług społecznych. „

Wszystko do tej pory wygląda dość zgrabnie i ładnie, więc gdzie jest haczyk ? Czy ktoś może już skojarzył ? Nie ? Więc już informuję, że to jest hak, a nie haczyk :

wp.naszdziennik.pl

Już podczas pierwszego Kongresu Poradnictwa w 2019 roku oficjalnie (!) reprezentowała na nim poradnictwo rodzinne Beata Choroszewska- krajowa doradczyni życia rodzinnego z Krajowego Ośrodka Duszpasterstwa Rodzin, które jest biurem ds rodziny Konferencji Episkopatu Polski. Owa krajowa doradczyni w swojej wypowiedzi panelowej postulowała nie tylko zarejestrowanie zawodu katolickiego doradcy rodzinnego ( obecnie jest ich już 5 tysięcy) i refundację naprotechnologii, ale również ( za : idziemy.pl):

„ Podjęła kluczowe zagadnienia dotyczące standaryzacji zawodu doradcy życia rodzinnego oraz finansowania katolickich poradni rodzinnych. Zwróciła też szczególną uwagę na potrzebę wzmocnienia systemowej pomocy małżeństwom przeżywającym kryzys.

– Wydaje się być ważne stworzenie sieci współpracy pomiędzy doradcami życia rodzinnego, a mediatorami, którzy będą prowadzić mediacje pojednawcze, zmierzające w kierunku wzmocnienia więzi, a nie w kierunku rozwodu, a także stworzenie sieci współpracy pomiędzy prawnikami oraz psychoterapeutami, którzy pomogą małżeństwu przepracować konflikt, znaleźć przyczynę kryzysu.

Podkreśliła także potrzebę stworzenia systemowej pomocy kobietom będącym w tzw. nieplanowanej ciąży oraz parom zmagającym się z niepłodnością. Wskazała także na konkretne rozwiązania dotyczące integracji przedstawicieli określonych nurtów poradnictwa obecnych na Kongresie.”

I dalej :

„Reprezentantami duszpasterstwa rodzin w równoległych tematycznych sesjach panelowych byli: ks. dr hab. Paweł Landwójtowicz, dyrektor Diecezjalnej Poradni Rodzinnej w Opolu oraz ks. dr Stanisław Paszkowski, diecezjalny duszpasterz rodzin archidiecezji wrocławskiej.

Ks. dr hab. Landwójtowicz podczas sesji „W stronę wspólnych standardów poradnictwa” podkreślił potrzebę odniesienia się do dobrych podstaw antropologicznych w procesie pomagania. Ks. dr Paszkowski reprezentował duszpasterstwo rodzin podczas sesji „Wspieranie organizacji obywatelskich świadczących różne formy poradnictwa”.

W Kongresie wzięli udział diecezjalni doradcy życia rodzinnego oraz diecezjalni duszpasterze rodzin z różnych diecezji w całej Polsce.”

…z różnych diecezji w całej Polsce…

Instytut Statystyki Kościoła Katolickiego informuje, że

„W efekcie ostatniej transformacji powstał w Polsce model, który wyodrębnił cztery rodzaje wyznaniowych podmiotów charytatywnych. Pierwszy z nich stanowią podmioty kościelne, które państwo rejestruje bezpośrednio jako podmioty charytatywne. Do takich podmiotów zalicza się np. Caritas Polska, czy Diakonia Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w RP.

Oprócz nich działają instytucje charytatywne, które zostają tworzone przy już istniejących strukturach kościelnych, takich jak diecezja, prowincja zakonna czy parafia. Wśród tych podmiotów działają Caritas diecezjalne, wiele hospicjów i domów opieki prowadzonych przede wszystkim przez siostry zakonne. Łącznie katolickich podmiotów charytatywnych tego typu jest w Polsce około 800.

Trzecią grupę stanowią organizacje, które choć nie posiadają własnej osobowości prawnej, działają na podstawie wewnętrznych przepisów kościołów i związków wyznaniowych. Należy wymienić tutaj różnego rodzaju organizacje funkcjonujące przy parafiach, zborach czy też klasztorach. Wśród religijnych podmiotów najliczniejszą grupę stanowią przy parafialne organizacje Kościoła katolickiego, których jest ponad 61 tys.

Ostatnią grupę stanowią stowarzyszenia i fundacje, które choć formalnie nie występują jako podmioty kościelne, to faktycznie zostały utworzone przez podmioty wyznaniowe lub w bezpośrednim powiązaniu z podmiotami wyznaniowymi. Jako przykład takiego podmiotu można wskazać dowolną fundację, która formalnie nie występuje jako podmiot wyznaniowy, to jednak w swojej nazwie i statucie odwołuje się do chrześcijaństwa. „

I tak na przykład w Polsce 2017 roku funkcjonowały 2 882 katolickie poradnie rodzinne , a w 2015 ponad połowę ze 109 domów samotnej matki prowadzonych wówczas w Polsce, prowadziły instytucje kościelne. A ile jest łącznie katolickich hospicjów, domów opieki, domów dla bezdomnych i innych- nie wiadomo. Tych danych trzeba z trudem szukać w statystykach kościoła.

A to, jak się domyślacie, jeszcze nie koniec rewelacji związanych z ustawą prezydenta.

Uwaga!

Otóż 25 lutego 2020 roku, na ostatnim Kongresie Profesji i Zawodów Pomocowych przedstawiono uczestnikom propozycje standardów dla wszystkich zawodów pomocowych, w których, oprócz paru uregulowań i kilku mało profesjonalnych postulatów dotyczących praktyki działania, czytamy również, że :

– „ Adresatem niniejszych standardów są wszystkie te osoby, które zawodowo, pozazawodowo lub jako wolontariusze – niezależnie od tego, czy wykonują zawód certyfikowany, czy nie- udzielają porad w ramach zinstytucjonalizowanej organizacji, bez względu na jej status formalny „

oraz

– „ Osoba udzielająca porady może odmówić prowadzenia sprawy w razie wystąpienia konfliktu sumienia lub konfliktu interesów, W MIARĘ MOŻLIWOŚCI, powinna jednak wskazać inną osobę, mogącą udzielić kompetentnej porady . „

Szach- mat, profesje i zawody pomocowe, powiedział prezydent. A kuku !

Nie mam pojęcia, czy znajdą się pieniądze na podwyżki dla was ( średnie zarobki netto pracownika socjalnego w 2019 to 2100 zł netto ), ale za to dofinansujemy organizacje i fundacje katolickie !

A dla wzmożenia morale, chcecie, czy nie, drodzy pracownicy socjalni, asystenci rodzin, prawnicy, psychologowie, lekarze, psychoterapeuci, doradcy zawodowi – w słodkim zapachu kadzideł i zalewie miłości bliźniego, zaimplementuję wam hurtem KLAUZULĘ SUMIENIA !

Taką samiutką jaką stosuje na co dzień krajowa doradczyni życia rodzinnego, zatrudniona przez Konferencję Episkopatu Polski oraz inni przykościelni „doradcy rodzinni”.

I od tej pory wszyscy będziecie mieć podstawę, żeby wybrać sobie klienta lub pacjenta, przyjąć lub odesłać z kwitkiem. Tego najbardziej potrzebującego, w kryzysie, biednego, bezradnego, bo tacy najczęściej proszą o pomoc w systemie opieki społecznej.

Dziewczynę w niechcianej ciąży, która być może rozważa aborcję, lesbijkę lub geja z myślami samobójczymi , skatowaną przez męża kobietę, która uciekła z domu, bezdomnego ateistę .

Przyjmiecie lub nie, chyba, że się przeżegna i odmówi paciorek, to może porada lub miska zupy za państwowe pieniądze się znajdzie.

To nie żarty. To kolejny, szeroko zakrojony, zamach na równy dostęp do usług publicznych, i to usług dotyczących obywatelek i obywateli najbardziej bezradnych w naszej społeczności.

To dzielenie i wykluczanie, nie integrowanie. To realizacja państwa wyznaniowego. I to o krok za daleko.

Czekamy na szybką reakcję wszystkich profesji i zawodów pomocowych. PROFESJONALNĄ.

M.S.

PolskiAteista.pl jest w posiadaniu dokumentów źródłowych, które uprzejmie udostępni zainteresowanym.

PolskiAteista.pl zaprasza do poświęcenia uwagi temu zagadnieniu, szczególnie następujące osoby, instytucje, organizacje, media i partie polityczne:

RPO

Polska Federacja Związkowa Pracowników Socjalnych i Pomocy Społecznej

Stowarzyszenie doradców szkolnych i zawodowych Rzeczpospolitej Polskiej

Federacja Konsumentów

Ogólnopolski Związek Zawodowy Psychologów

Polskie Towarzystwo Psychologiczne – Katowice

Polskie Towarzystwo Psychologiczne – Poznań