Andrzej Gerlach. PAOLO GABRIELE – część 3 i 4

Od afery związanej z wyciekiem setek dokumentów z gabinetu i sejfu papieża Benedykta XVI i jego osobistego sekretarza, prałata Georga Gansweina minęło już blisko dziesięć lat, a w naszym kraju większość osób pytanych w tej kwestii, albo o samej aferze nie słyszało, albo wie o niej zaskakująco niewiele. Zupełnie zadziwia mnie natomiast fakt, że nawet ludzie Kościoła i media katolickie w naszym kraju, albo nie wiedzą jakie dokumenty wówczas wyciekły, albo wręcz wymieniają te, których wartość była znikoma w całej aferze.

A zatem po kolei. Wyciek dokumentów z prywatnych apartamentów papieskich był tym bardziej dotkliwy, że dotyczył nie tylko ciemnych stron kościelnej centrali, ale także samego papieża i jego najbliższych współpracowników. Papieski kamerdyner skopiował lub sfotografował bowiem dokumenty z biurka papieża, na których najwyraźniej widać jego własne dopiski „do zniszczenia”, albo „ściśle tajne” lub „poufne”. A skoro tak, to opinia publiczna na całym świecie miała okazję poznać pontyfikat Benedykta XVI „od kuchni”, a to w każdej tego typu sytuacji stawia dostojnika kościelnego, władcę państwa czy każdego polityka w niezręcznej, żeby nie powiedzieć, kompromitującej sytuacji. Nie inaczej było także w wypadku tego papieża.

Bo papież z Niemiec przypominam niezwykle wiele wagi przykładał do budowy swojego wizerunku w świecie. Był postrzegany jako wybitny naukowiec, intelektualista, teolog, człowiek niezwykle poważny i uduchowiony. Nigdy nie pozwalał sobie na zbytnią poufałość, wręcz nie ufał ludziom, a swoje osobiste sympatie ograniczał jedynie do garstki swoich najbliższych współpracowników.

A tymczasem nielojalność jego kamerdynera ujawniła nam zupełnie inne oblicze tego papieża i tego pontyfikatu. „Pancerny kardynał” w sutannie papieża okazał się człowiekiem niezwykle interesownym, a nawet przekupnym. Podobnie wyglądał po tej aferze wizerunek jego osobistego sekretarza. Bo jak można wytłumaczyć treść poufnych listów papieskich, do niego i od niego, z lektury której możemy poznać nie starszego rozmodlonego teologa, autora wzniosłych i nie zawsze łatwych w interpretacji encyklik papieskich, tylko człowieka u którego bardzo wiele można „załatwić”, tylko wszystko ma swoją papieską cenę. Cenę ma zgoda na uzyskanie osobistej audiencji u Namiestnika Chrystusa, wyceniona jest także nominacja na to czy inne stanowisko, otrzymanie takiej lub innej godności też ma swoją cenę czy uzyskanie „osobistego błogosławieństwa papieskiego” dla siebie lub kogoś, potwierdzonego specjalnym certyfikatem z pięknymi papieskimi pieczęciami i dołączonym do certyfikatu jego osobistym zdjęciem. Widziałem w archiwach papieskich setki takich certyfikatów w swoim życiu, ale nie wiedziałem, że to tyle kosztuje. Nie wiem tylko czy takie „osobiste błogosławieństwo papieskie” było „konsultowane” z samym niebem i czy do tej niebiańskiej instancji odprowadzano chociaż część pozyskiwanej za błogosławieństwa i certyfikaty kwoty…

Właśnie taki jeden poufny list z załączonym do niego czekiem stał się powodem tego, że na papieskiego kamerdynera padły podejrzenia specjalnej watykańskiej grupy śledczej, która od pewnego już czasu badała to w jaki sposób ściśle tajne dokumenty wyciekają od pewnego czasu z biurka papieża i jego sekretarza. Skoro jednak już tak szczerze plotkujemy, to dodam, bo być może nie wszyscy czytelnicy to wiedzą, że ten feralny czek został wystawiony przez pewnego dziennikarza włoskiego, Bruno Vespy i opiewał na kwotę 10 tysięcy euro. Sprawę tego czeku opisze kiedyś bardziej szczegółowo, bo jest tego warta, a dzisiaj dodam tylko, że do tego czeku był dołączony list w którym dziennikarz prosił o osobistą audiencję u papieża i specjalny długi wywiad na wyłączność. Drogo? Chyba nie, skoro takie rzeczy były na porządku dziennym od lat.

Stawia cała ta historia papieża Benedykta XVI niewątpliwie w zupełnie innym świetle niż stawiają go od lat w naszych oczach nasze katolickie media, ale dodam tylko, że za jego Świętego Polskiego Poprzednika, było podobno zdecydowanie jeszcze gorzej i obowiązujące wówczas stawki były znacznie wyższe. Opowiedział by nam o tym najlepiej pewien jakże skromny dawny Jego Osobisty Sekretarz, ale ostatnio poszło mu nie najlepiej z pewnym publicznym wywiadem w TVN24, więc teraz zapewne trudno go będzie nakłonić do wspomnień z jego czasów watykańskich i kolejnych wywiadów.

Ale wynoszone przez papieskiego lokaja inne dokumenty były jeszcze bardziej pikantne i dotyczyły już nie tylko samego papieża, ale także skali moralnego upadku licznych członków Kolegium Kardynalskiego i wielu wpływowych urzędników samej Kurii Rzymskiej oraz malwersacji i skandalicznych operacji finansowych w centralnym banku Watykanu. O skali pikanterii tych dokumentów przekonają się wszyscy czytelnicy, którzy wkrótce odwiedzą mój profil.

Ciąg dalszy nastąpi…