Spotkania przy trzepaku

Jarosław Wocial. Jeszcze się udało.

Rakija
Chemikaljana.
Jeszcze się udało.

Jakiś czas temu nieopacznie obraziłem mojego raka pisząc, że „chemia jest nudna”. Musiał się drań ciężko wku…ć skoro zafundował mi przeżycie jakiego nikomu z Was – moi mili postoczytacze nie życzę. Sieknął mnie otóż drań po oczach.

Ponieważ miałem kłopoty ze wzrokiem od jakiegoś czasu, zafundowałem sobie nowe okulary. Biedna, męcząca się ze mną strasznie miła dziewczyna o tajemniczej i nowej dla mnie nazwie „optometrystka”, po ciężkich bojach dobrała mi w końcu nowe szkła. Uszczęśliwiła mnie dodatkowo informacją o astygmatyzmie, zaćmie, powiększaniu wady „od dali”, pojawieniu się tej „od bliży” i jakimiś innymi określeniami, których do końca nie zrozumiałem.
No cóż – coś za coś.

Wyposażony w nowe szkła za kilkaset złotych, wyszedłem z zakładu… i nieco zaskoczony stwierdziłem, że nie widzę różnicy. Sens wydatku zobaczyłem – dosłownie i w przenośni dopiero w domu przed telewizorem. Pierwszy raz od dość dawna zobaczyłem „paski”.
Sam, nie wiem… czy to zamieszczane na nich, przedwyborcze pierdoły czy może tylko wypity wieczorem kieliszek czystej ojczystej wywołał skutki, dzięki którym nasz kontakt urwał się na jakiś czas.

Oburzonych abstynentów i wszystkich zaskoczonych tym,że chleję… a właściwie „chlałem” wódę w „moim stanie” uprzejmie informuję, że podniecać się nie ma czym.
Przykrym skutkiem „chemii” jest ciągłe poczucie nudności (wersja dla tych co „bułkę przez bibułkę”) albo po prostu (to dla tych, którym rzeczywistość nie przeszkadza) wrażenie, że własne gówno wróciło człowiekowi do ust zamiast pośpieszyć do dupy.
Po wielu eksperymentach doszedłem do tego, że najlepszym lekarstwem na to wrażenie jest kieliszek gorzały i grapefruit. Zestaw taki nieźle działał… do czasu.

Innym przynoszącym radość doznaniem pochemicznym jest odrętwienie nóg. Gdy wspomniałem o tym lekarzowi, powiedział, że jest to normalne i skutecznym na to lekarstwem są leki przeciwpadaczkowe.
Po ostatniej wizycie przepisał mi je i rzeczywiście – odrętwienie ograniczyło się tylko do stóp… zamiast tak jak wcześniej zagrażać mojej „męskości”.

Lekarz zapomniał wspomnieć tylko… a może sam o tym nie wiedział, że łączenie leków przeciwpadaczkowych, chemii i alkoholu może spowodować skutki uboczne. Może nie u wszystkich ale… u mnie spowodowało.

Zadowolony, że wreszcie mogę sobie poczytać jakim łachudrą jest prezydent Trzaskowski (na TVP Info) i jakim durniem jest prezydent Duda (TVN) i szczęśliwy, że gorzała spowodowała, że kał poszedł sobie tam gdzie powinien, poszedłem spać.
Jak to zawsze bywa… po nocy przyszedł dzień.
Obudziłem się i zaskoczony stwierdziłem, że „paski zniknęły”.
Nie byłby to może duży kłopot ze względu na zamieszczane na nich treści, gdyby nie to, że razem z nimi zniknął telewizor i… wszystko inne – straciłem wzrok.

Jakiś czas temu pisałem, że wirus w koronie jest najlepszym z uczących nas życia profesorów… ale rak ma w tym względzie także swoje zasługi.
Czy zastanawialiście się kiedyś jak ważna jest każda z części naszych organizmów? Ja nie.
Wszystko co mamy traktujemy jak coś normalnego.
Nie zachwycamy się przecież na co dzień cudownym narzędziem jakim jest choćby nasza ręka, przy której wszystkie produkowane przez nas narzędzia to tylko kupa złomu. Nie podziwiamy stopy, która posiadając raptem trzydzieści kilka centymetrów potrafi utrzymać w dowolnej pozycji nasze sto kilogramów wagi i blisko dwa metry wzrostu. Zachwytu nie budzą małe kowadełka w uszach sprawiające, że słyszymy śpiew ptaków i… bzyczenie komarów ani oczy dzięki którym i te ptaki i komary potrafimy zobaczyć.
Wszystko to po prostu mamy i traktujemy jak coś oczywistego… dopóki nam czegoś z tego nie zabraknie.

Rak pozwolił mi docenić jak ważne są moje oczy.
Był miły – w końcu współżyjemy już ze sobą podobno 11 lat i nie zabrał mi wzroku na stałe. Powoli… bardzo powoli jak dla mnie – odzyskuję zdolność widzenia i już nawet dość odległe plamy zieleni (odległe o jakieś 10 metrów) zaczynają wyglądać jak drzewa. Ostatnio nawet zauważyłem, że widzę litery nie tylko na powiększonym ekranie ale nawet klawiaturze… czego efektem jest tekst, który właśnie czytacie.
Na razie idzie mi ciężko… ale mam nadzieję, że powoli będzie lepiej i znów będziecie męczyć się usiłując czytać moje za długie i nudne posty. Trudno. Będę Was zanudzał.
Nawet nie wiecie jaką mam z tego frajdę. Dziś znacznie większą niż wtedy gdy posiadanie oczu wydawało mi się czymś oczywistym więc bójcie się – nadchodzę ja i nudności moje.

Pić już przez jakiś czas gorzałki nie będę. Przekonałem się boleśnie, że:
Lepsze gówno w ustach niż klapki na oczach.

Rakiija Moi Drodzy Rakiija
Szanujcie to co macie bo:
„ile cię cenić trzeba ten tylko się dowie…”
I do następnego razu.

P.S. no i skleroza znów bym zapomniał… jadę w tym tygodniu na OSTATNIĄ chemię. Gówno pójdzie gdzie powinno, leki przeciwpadaczkowe zostaną w aptece a ja… no cóż Ballantines czeka i żaden rak mnie z nim nie skłóci.

 

Jarosłąw Wocial

Jarosław Wocial. Chemikaljana w czasie pandemii. Część 8 i 9

Rakiija Chemikaljana 

Zwrócono mi uwagę, że obrażam innych i z przykrością stwierdzam że słusznie. Choć nie było to moją intencją, moje słowa o „stójkowych lekarzach z Ukrainy” można było… i uznano, za obraźliwe dla tych osób.
Przepraszam każdego z nich oddzielnie i wszystkich zbiorczo.

Tytułem wyjaśnienia jednak Moi Drodzy Czytelnicy, mogę tylko napisać, że nie było to moją intencją. Pisałem o tym, że ukraińscy lekarze stoją z termometrami w drzwiach szpitala, żeby zwrócić uwagę na fakt, wyznaczania wysoko zapewne wykwalifikowanych osób do takich dziwnych funkcji.
Nasi Ukraińscy bracia przyjeżdżają do nas za chlebem… dokładnie tak samo jak nasi rodacy jeździli do Niemiec, Francji, Zjednoczonego Królestwa czy USA. Są nam tak samo potrzebni jak „nasi” byli potrzebni tam.
Potrzebni do prac rolnych czy ogrodniczych… ale przecież także do tych, które wymagają wysokich kwalifikacji.

Brakuje nam lekarzy i pielęgniarek… ponieważ zostaliśmy wydrenowani. Łowcy głów zabierali nam wykształconych za nasze pieniądze specjalistów by wykorzystywać ich pracę i … mózgi u siebie. My – przy brakach kadrowych, zamiast wyciągać pomocną rękę do sąsiadów, wysyłamy ich do pilnowania drzwi wejściowych co zrobić może nawet … szef lokalnej komórki partyjnej.
Stać nas na to???

Jeszcze raz przepraszając…
Rakiija Moi Drodzy Rakiija.
niech was rak omija
Niech pomagają nam wszyscy a my… korzystajmy a czasem przeprośmy i podziękujmy
zaraz po tym, gdy jak ja – pukniemy się w czoło.

Rakiija
Chemikaljana.
Przed dłuższą przerwą.

Ponieważ zamierzam ograniczyć drastycznie moja aktywność na Facebooku, należy się Państwu ode mnie dokończenie mojej chemicznej historii. Nie zakończyłem jeszcze chemii ale… nie ma o czym pisać. Akurat mnie trafił się rzadki chyba przypadek, że chemia nie robi na mnie żadnego wrażenia. Nawet męczące mnie mdłości, skończyły się po przyjęciu leków im zapobiegającym.
Teraz jest po prostu nudno.

Wciąż powtarza się trzytygodniowy cykl:
wizyta u lekarza, wkraplanie chemii, pobranie pigułek z apteki, dom, cztery pastylki trucizny dwa razy dziennie, tydzień odpoczynku i… od nowa Polsko Ludowa… jak mawiały dzieci za moich młodszych lat.
Wyszczuplałem, włos mi się przerzedził i wypadła prawie reszta zębów. Osłabł znacznie też mój wzrok. Ogólne osłabienie powoduje, że moje codzienne czynności przebiegają w mocno zwolnionym tempie i…
To cały mój „rak”.

Ostatnio pani Ochojska ogłosiła publicznie, że „wygrała walkę z rakiem”. Może ma rację, choć o ile wiem, lekarstwa na raka jeszcze nikt nie wymyślił. Zwalniamy jego skutki ale pozbyć się drania nie potrafimy.
Mam i będę miał raka… od szczęścia tylko zależy jak długo potrwa okres remisji. Na razie szczęście mi sprzyja ale jak długo to potrwa – cholera wie.
Mam tego świadomość. Nie czekam na śmierć. Zamierzam korzystać z czasu jaki jest mi dany, żeby nadal się dobrze bawić… a może nawet zrobić coś pożytecznego w miarę sił i możliwości.

Moim „przyjaciołom w nieszczęściu” mogę powiedzieć tylko….
Trzymajmy się kochani. Nie walczmy z rakiem – pozwólmy się leczyć i nie marnujmy ani chwili. Nie wiadomo ile nam ich jeszcze zostało. Cieszmy się wiec z tego co jest i nie martwmy tym co będzie.

Całej reszcie czytających zaś:
Wrócę gdy coś się zmieni. Macie to jak… u mnie w kieszeni. Banki są zbyt niepewne hahahahhahahahaha

Rakiija Moi Drodzy Rakiija.
Niech Was omijają choroby… jakie by nie były,
Najdłużej jak się da.

Jarosław Wocial

Jarosław Wocial. Chemikaljana w czasach zarazy. Część 6 i 7

 

Rakiija
Chemikaliana w czasach zarazy.
XVII

 

Trzecią „chemię” zaliczam.
Przyjąłem już Moi Drodzy wlewkę trucizny podawaną w szpitalu a teraz truję się samodzielnie dzięki hiszpańskim generycznym pastylkom, podebranym amerykańskim naukowcom.


Przy takim „pochodzeniu” MUSZĄ działać… w końcu to „amerykańscy naukowcy” wymyślili a nie jakieś „(autocenzura) muju dzikie węże”.

 

Całą sprawę mógłbym skwitować krótkim: „Veni, vidi, vici”… gdyby nie jeden zabawny i dwa tragiczne epizody, określające wspaniale kondycję naszej „Ochrony Zdrowia”… a może nie tylko. Jak pamiętacie może, zmiana mojej chemii wniknęła przede wszystkim, z … hmmm… kłopotów z dostaniem się do szpitala. Dzielni Ukraińscy pobratymcy nie chcieli mnie do niego wpuszczać z powodu gorączki. Nie ich ani tej ogólnoświatowej… ani nawet jak się okazało mojej, a właściwie może – w związku z każdą z nich. Po dwóch takich przygodach, duszę mam na ramieniu gdy przekraczam próg szpitala.

 

Usiłowałem nawet wziąć się na sposób i twierdzić kłamliwie, że
– Kochani ja tu już byłem – okazując się dowodem w postaci nikomu nieprzydatnej do niczego ale wymaganej każdorazowo ankiety – możecie nie mierzyć;
ale niestety wymagają wpisywania każdorazowo daty i stara „przepustka gorączkowa” traci ważność.

Tym razem… pomiar wprawił w zdumienie nawet mnie – przyzwyczajonego już do zaskakujących pomysłów naszej „Ochrony Zdrowia”. Dostałem „strzał” w czoło, wymierzony mi dziwnym urządzeniem przez stójkowego lekarza(?) i stałem wystraszony, gdy wpisywał uzyskany pomiar na „wejściówce”. Puścił mnie bez słowa… a mnie zatkało kakao.
Długo patrzyłem na jego wpis, gdzie jak byk widniało, że mam 32,2 stopnie gorączki.


Według mojej wiedzy… tyle to mają zwłoki ca 4 godziny po zejściu notarialnym. Jak lekarz mógł wpisać coś takiego… no cóż – od myślenia widocznie nie jest i robi co mu kazano. Dotychczas przekonałem się, że w czasach zarazy chorych do szpitali nie wpuszczają… ale żeby nie mieli nic przeciwko przyjmowaniu zwłok??? Zakład pogrzebowy już ze szpitala zrobili czy cóś???

 

Pośmiałem się… a może nawet udało mi się rozbawić Was ale sprawa jest przecież poważna. O wpuszczaniu (lub nie) do szpitala decyduje pomiar dokonywany przez człowieka którego nic nie dziwi, przy pomocy sprzętu, który wskazuje (autocenzura) wie co. Jeśli się nad tym zastanowić… nie jest to śmieszne lecz przerażające.

Tak sobie dumałem nad sprawą… do czasu, aż w trakcie wizyty u mojego ulubionego „dawcy dóbr chemicznych” usłyszałem:
– Panie Jarosławie – zaczął jak zawsze grzecznie – renta to się Panu należy jak psu micha a ja wszystko pomogę Panu załatwić – zaczął uprzejmie, po czym dodał:
– Ale niestety mamy wirusa i ZUS nowych wniosków nie rozpatruje – przyłożył bez znieczulenia.
– Może się Pan starać ale kiedy coś Pan dostanie cholera wie. Niby w Pana sytuacji…

– prawdę mówiąc przestałem słuchać co mogę zrobić „w mojej sytuacji”.

Do (autocenzura) nędzy… co mają dziś robić schorowani, niezdolni do pracy ludzie, pozbawiani właśnie środków do życia dzięki wirusowi i odbijający się od drzwi… jak nie szpitalnych dzięki pomiarom, to ZUS-u zamkniętego na głucho dzięki innej „gorączce”???

Humor mi się jakoś zważył i taki „zważony” poszedłem na „wlewkę”. Truty do-żylnie zaliczałem jeszcze trutkę dla umysłu oglądając z fotela „podawczego” w naszej wspaniałej TV PiS, genialny, turecki serial o problemach służby domowej. Służba ta zaliczała właśnie problemy z ichniejszą „służbą zdrowia”… a ja skorzystałem z porad lekarzy i dzięki temu gniotowi… z braku czegoś lepszego – zabijałem czas.

Jak my jeszcze w tych „czasach zarazy” potrafimy przeżyć… wiedzą tylko księża. To przecież musi być cud.

 

Rakiija Moi Drodzy rakiija.
Niech Was męczą tureckie seriale… byle nie rak.

 

***

 

 

Rakiija
Strzał z boku.

Nie moje ale kopiuję zgodnie z prośbą. Temat w końcu mi bliski a i kubek zimnej wody zarozumiałemu grafomanowi (mnie) także się przyda, żeby nie myślał… jaki to pisarz z niego.

 

„Za dużo o tym Covid19. Tymczasem o chorych na raka cisza, a to jest prawdziwa pandemia!!!
Po leczeniu chemioterapią i radioterapią powrót do życia zajmuje lata… Dzięki skutkom ubocznym chemioterapii i radioterapii nigdy nie jesteś w 100% sprawny, ponieważ twój układ odpornościowy jest słaby.
W najtrudniejszym czasie wiesz, kim są Twoi prawdziwi przyjaciele lub kogo lubisz.
Niestety, podobnie jak większość znajomych, przyjaciele z Facebooka pozostawiają Cię w środku historii. Chcą polubić tę historię, ale tak naprawdę nie czytają wiadomości, gdy widzą, że jest ona długa.
Ponad połowa przestała czytać. Niektórzy mogli przejść do następnej wiadomości.
Postanowiłam opublikować ten post jako wsparcie dla rodzin, przyjaciół i krewnych, którzy do końca walczyli z tą straszną chorobą …
Teraz skupiam się na tych, którzy poświęcają czas na przeczytanie tego postu do końca … mały test, aby zobaczyć, kto go czyta i kto go opublikuje.
Rak jest bardzo agresywnym i niszczycielskim wrogiem naszego ciała. Nawet po zakończeniu leczenia ciało pozostaje słabe, nawet gdy próbuje naprawić szkody spowodowane przez leczenie. To bardzo długi proces.
Proszę, na cześć „członka rodziny” lub przyjaciela, który zmarł na raka lub nadal walczy z rakiem, a nawet ma raka; skopiuj tę wiadomość i opublikuj ją na swojej stronie na Facebooku.
Jak często słyszymy, jak inni mówią: „jeśli czegoś potrzebujesz, nie wahaj się do mnie zadzwonić, będę tam, aby ci pomóc”. Więc założę się, że większość osób, które widziały ten post (może nawet przeczytało go do końca), nie opublikuje go, ale proszę o opublikowanie go jako wsparcia rodziny / przyjaciół.
Skopiuj i wklej – ale nie udostępniaj tego postu.
Chciałabym wiedzieć, na kogo mogę liczyć, kiedy potrzebuję wsparcia. Kiedy skończysz, przynajmniej napisz „gotowe” w sekcji komentarza.
DZIĘKUJĘ ZA CZAS!”

Ponieważ jak na mnie tekst za krótki… dopiszę

Rakiija moi drodzy rakiija
Naiwnie wierzę, że nie przestajecie mnie czytać w połowie.
Nie namawiam do kopiowania. Prezentuję tekst tylko jako „inny punk widzenia”.
Z jednym się zgadzam – rak przyjacielem naszym nie jest… ale to tylko choroba. Póki z nią żyję mam nadzieję bawić się dobrze i proszę:
Bawcie się wraz ze mną.

 

Jarosław Wocial

Jarosław Wocial. Jacek Warda gościnnie w Rakiija

Rakiija…
Tym razem właściwie – Raki i my

 

A my wciąż boimy się wirusa od kaszlu.
Jacek Warda opracował swoją wersję BDP, mniej więcej wtedy gdy robiłem to i ja.
Wersje były różne… ale były. Nasze własne – polskie rodzime. Nic tylko brać.
9 lat temu. DZIEWIĘĆ lat!!!
Gdyby wtedy ktoś potraktował nas poważnie…
Dziś obaj leczymy nasze raki. Prywatne. Ten społeczny rozwija się nadal… bez leczenia.

Lecz się Jacku… może jeszcze popracujemy i nad tym zbiorowym rakiem.

Jacek Warda

Wróciłem ze szpitala po operacji usunięcia nowotworu tarczycy (razem z całą tarczycą).
Wszystko szczęśliwie. Przy tej okazji chcę się podzielić kilkoma uwagami.

1.
Najtrudniejsza w procedurze medycznej jest diagnostyka.
Lekarze ustalą prawidłową diagnozę często zbyt późno.

Jeśli każdy z nas nie będzie prowadził SAMO-OBSERWACJI,
nie będzie doczytywał książkach oraz necie o możliwych przyczynach tego stanu,
nie stawiał samemu sobie pytań o to i nie pytał o to lekarza rodzinnego
to leczenie będzie trudniejsze, droższe i mniej skuteczne.

Czy coś boli, tam gdzie nie powinno nic boleć (nie powinno być żadnego czucia)?
Czy jest brak łaknienia? Osłabienie? Utrata masy ciała?
Dyskomfort i ból w jamie brzusznej? Świąd skóry?

Każdy sam musi się zastanawiać
skąd takie zmiany i jakie mogą być przyczyny.
Im więcej wiemy, czytamy, tym mamy większą szansę
na w miarę długie i zdrowe życie.
Słowem : wykształceni żyją dłużej
https://www.polityka.pl/…/1604481,1,wyksztalceni-zyja-dluze…

Jak już jest właściwa diagnoza,
to wpadamy w medyczne „ścieżki postępowania”
i jesteśmy „materiałem obrabianym medycznie”

Ja osobiście przyjąłem w szpitalu strategię
udawania przed samym sobą ze „mnie tu nie ma”
Mnie to nie dotyczy”, „ten worek z krwią to nie mój”
I w zasadzie się udawało!

Nowoczesna medycyna jest bezbolesna,
więc taka myślowa sztuczka może się udać każdemu.
Bardzo pomaga w szpitalu ( a także we wspomnianym udawaniu), że każdy ma swój smartfon, a w smartfonie swój świat.
Zabierać smartfon, słuchawki i przedłużacz. Dla pewności kilka kabli zasilających,
gdyby któryś odmówił posłuszeństwa.
Duży powerbank też nie zaszkodzi. Internet z dużym abonamentem obowiązkowo.

2.
Wyraźnie widać, że w tej samo-obserwacji wyraźnie lepsze są kobiety.
Doskonale to widać w danych statystycznych dotyczących obecnej pandemii.
W Polsce z powodu koronawirusa chorują częściej kobiety niż mężczyźni.
Obecnie kobiety to 55,2 proc. wszystkich zachorowań, mężczyźni stanowią 44,8 proc.
https://nto.pl/koronawirus-w-polsce…/…/c14-14920946Natomiast

odwrotnie wygląda statystyka śmierci.
Wśród mężczyzn (jak rozumiem hospitalizowanych) szacuje się obecnie na ok. 4,7 proc.,
u kobiet natomiast na 2,8 proc.
https://stronazdrowia.pl/koronawirus-kto-umi…/…/c14-14817710

Wyjaśnienie już podałem – faceci, jak ich coś dziwnego boli,
to „wypiją setkę wódki”, bo przecież oni „twardzi są” i nie będą się zajmować duperelami, a kobiety będą obserwować, dyskutować miedzy sobą „o kroplach i plamkach”, łazić po lekarzach i mendzić.
Skutkiem tego więcej ich trafia do szpitala,
ale w wyraźnie wcześniejszym stadium chorób
i mają w związku z tym lepsze rokowania.

Tak więc –nie oszczędzajcie na diagnostyce ( bo za kontrolne USG to na przykład NFZ niechętnie płaci)
i obserwujcie swoje ciało, a będzie wam dłużej służyć.

 

Jarosłąw Wocial

Jarosław Wocial. Rakiija Chemikaljana w czasach zarazy. część 5

Rakiija
Chemikaljana w czasach zarazy.

Za oknem robi się coraz weselej… szczególnie dla kogoś z takim wisielczym poczuciem humoru jak ja.
Coraz lepiej widać, że wirus w koronie zrobił z nas wszystkich zwyczajnych idiotów. Nasze „cudowne władze” dzielnie rujnują kraj, zamykając wszystkich jego mieszkańców w pierdlu domowym… choć widać wyraźnie, że trzeba było jedynie zająć się tymi, którymi i tak powinno się szczególnie zajmować – takimi zdechlakami „z jedną nogą w grobie” – jak ja.

Wszyscy umierający mają zawsze „dużą ilość chorób towarzyszących”. Niekoniecznie – choć z oczywistych względów, zależy to od wieku. W końcu zdrowy stulatek z choroby wychodzi… a niedoleczony młody.. lub względnie młody, człowiek chory, trafia „na drugą stronę”. Dziś, jak nigdy wcześniej, widać jak działa nasza – lecząca choroby a nie CZŁOWIEKA, „Ochrona Zdrowia”…. a działa źle. Nie dlatego, że jest niedofinansowana. Pieniądze w tej sprawie są rzeczą wtórną. Po prostu…
Pacjent dla naszej, już nie „Służby Zdrowia”, jest mało istotny. Zgodnie ze starym powiedzeniem:

Operacja się udała… tylko pacjent zmarł.

 

Zabawne???
Nie, Moi Drodzy Czytelnicy – prawdziwe. Dziś gdy trafi się nam ciężka choroba, trafiamy do szpitala… i słusznie. Problem w tym, że w tym szpitalu nie leczy się NAS, lecz naszą chorobę. Lekarze mają w nosie wszystkie INNE nasze dolegliwości. Chory na raka, może spokojnie i bez opieki umrzeć na zawał… i odwrotnie.

Sam tego doświadczyłem, gdy trafiłem na SOR z objawami sugerującymi zawał. Wywalony zostałem z niego na zbity pysk, z sugestią, że powinien zająć się mną psychiatra, gdy domagałem się zbadania moich (jak się okazało w kilka miesięcy później) rakowych dolegliwości.Nie były one ważne… ponieważ:

„nikt by za nie szpitalowi nie zapłacił”.

 

Koronawirus wykańcza dziś TYLKO tych, którzy mają „choroby towarzyszące”, ponieważ nikt ich na nie wcześniej nie leczył. NFZ za to nie płaci. Skutek jest zabawny. Trafiając do szpitala wychodzimy z niego często… bardziej chorzy niż do niego trafialiśmy.
Choroba została wyleczona, a to że pacjent chory… a kogo to obchodzi??? Przecież za to, żeby był zdrowy… nikt nie płaci!!!

Tak to niestety wygląda i dowolnie duże, wpompowane w ten chory „system” nasze budżetowe pieniądze, niczego w nim nie zmienią. Personel zapewne będzie zarabiał jeszcze więcej… szpitale może będą trochę mniej zadłużone… ale zdrowia w nich nie odzyskamy

Dla jasności…
cenię pracę personelu „Służby Zdrowia” (tego z „Ochrony” jakby mniej), wysiłek i poświęcenie z jakim ci ludzie pracują.
Chory jest „system” który ich wysiłek zwyczajnie marnuje!!!

Dziś cieszę się, że nie muszę leżeć w szpitalu.
Moja „chemia” pozwala mi na spędzanie w nim minimalnej ilości czasu i daje szansę, że mnie jakiś kichający, ciężko chory „bezobjawowo” na Covid 19 pacjent, lekarz czy pielęgniarka… nie zabije szybciej niż rak.

A miałby szansę:
Choruję przecież na: wrodzoną wadę serca, zniszczony kręgosłup, prostatę, podagrę i cholera wie jeszcze na co. Ślepnę przez zaćmę w jednym i nie wiadomo dlaczego – możliwe że dzięki rakowi, w drugim oku.
Lista „chorób towarzyszących” jest tak długa, że szkoda czasu na jej spisywanie.

Leczą mnie na raka… i to także tylko tego, którego trochę przez przypadek udało im się znaleźć. Jeśli rozwija się gdzieś indziej… a rozwija się prawie na pewno, dowiem się o tym… jak np. zacznie mnie „napierdalać łeb”, którego dziś nikt nie sprawdza… ponieważ – „przecież za to nikt nie zapłaci”.

Pierwszy cykl „chemii” przeszedłem właściwie nieźle. Przykre… podkreślam – „przykre” a nie „nie do wytrzymania”, czy powodujące jakieś skutki, było tylko ciągłe uczucie mdłości. Na szczęście nie pozbawiało mnie nawet apetytu. Już nie tylko „przykre”, było postępujące osłabienie. Z kilku kilometrów moje spacery skróciły się do jednego i to przebywanego z trudem.
Zabawnie jest patrzeć jak moje nogi i płuca odmawiają współpracy a ich właściciel musi się wspierać laską, żeby móc się pośmiać i… nie przewrócić

Chodzę sobie teraz i niczym byczek Fernando obwąchuję kwiaty jabłoni, podziwiając coś co widzieć może niewielu z Was – Drodzy Czytelnicy, będzie dane – widok kwitnącego sadu jabłoni. A jest co podziwiać. Widok zapiera dech. Gdy jeszcze robi się to (podziwianie widoku) wieczorem, w zachodzącym słońcu i przy wrzasku śpiewającego ptactwa… no cóż – wybory i inne kłopoty można mieć tam, gdzie wy się domyślacie, a ja mam po operacji coś koło metra mniej… czyli głęboko w… no, no Jareczku – nie wyrażaj się publicznie bo ci Bozia język uropedli a „Ochrona Zdrowia” ma dość kłopotów i bez twojego języka.

No tak… wybory.
Przy moich – tych związanych ze zdrowiem, kłopotach, wybory prezydenckie to mały pikuś, ale wypada i im poświęcić chwilę.
Właściwie nie wiedzieć czemu… nie przeprowadza się ich normalnie. Wirusik i tak swoje zbierze – zdrowi pokichają a chorych wykończy, a my wyborami się przejmujemy. Biedny pan Sasin, łamie sobie głowę jak je zorganizować.. a przecież powinien sprawę olać i polecić zajęcie się tym PKW. Chodzimy przecież do sklepów… a czym różni się lokal wyborczy od sklepu… wie tylko nasza „opozycja” i… eksperci.

Koronowany wykończył właśnie zbędne nam „działy gospodarki”. Wbrew opowiadanym bredniom, większość z nich szybko się odbuduje… gdy tylko znów stanie się potrzebna. Wykończył nam jednak także niestety… rozum. Ten zbiorowy a często i te indywidualne. Wywołał strach… a dzięki niemu przestaliśmy zachowywać się racjonalnie. Wczorajsi „bohaterowie” stają się dziś „strasznym zagrożeniem” a mędrcy głupieją. W takiej sytuacji może najlepiej mieć raka i… wiedzieć PO CO siedzi się w domu i unika ludzi. Nawet jeśli wiąże się to z nudnościami i osłabieniem.

Jest też coś pozytywnego w tych dziwnych czasach.

Ponoć Idzie deszcz.
Jeśli spadnie go wystarczająco dużo (i powoli) uratuje to „skórę” NAM i… niestety wielu durniom, którzy dziś zamiast ratować nas przed skutkami suszy wolą bredzić o „wyborach”. Oczywiście tych „prezydenckich”… tych naprawdę ważnych podejmować nie muszą. Jeśli spadnie szybko i dużo… no cóż. Do naszego fartu dojdą… powodzie.

W tej sytuacji…

Rakiija Moi Drodzy – rakija
Niech was omija rak, wirus i… otępienie umysłowe.

No i skleroza… znów bym zapomniał.
Jutro jadę po kolejne pół litra wlewanej w żyły trucizny i pastylki „trutki na szczury”. Zaczynam… podejścia do „chemii” etap trzeci. Trzymajcie kciuki. .. albo i nie.
Jak przeżyję… znów będę Wam przecież marudził.
Macie to „na piśmie”
Serdeczności Jarosław (nigdy nie myślałem, że tak ciężko będzie się do tego przyznać) WOCIAL (nie mylić nazwiska).

 

Jarosław Wocial

Jarosław Wocial. Rakiija. Chemikaljana w czasach zarazy. Część 3 i 4

 

Rakiija
Chemikaljana w czasach zarazy.

Część już sam nie wiem która. 

 

Wreszcie się udało.
Po trzech nieudanych podejściach, podczas których albo:
– nie wpuszczano mnie do szpitala – bo byłem chory (sic),
– mój ulubiony lekarz (przynajmniej na dziś – mam jeszcze kilku z wcześniejszych okresów leczenia), kazał mi się kurować i wysłał na badania, dzięki którym wreszcie dowiedziałem się, że nie mam (jeszcze albo już) wirusa w koronie za to trafiło mnie się zapalenie płuc, która to przygoda w moim stanie tylko cudem mnie nie wykończyła… przy braku pomocy ze strony „ochrony zdrowia”
– i… w ostatnim podejściu – poinformowaniu mnie przez tegoż lekarza, jak mam dokończyć leczenie i zmianie sposobu podawania chemii, wczoraj… wszedłem do szpitala bez problemów, pobrano mi krew…

Tu mały wtręt rozrywkowy.
Smutno jakoś zrobiło się w tych naszych szpitalach. Pielęgniarka pobierająca mi krew, po tym jak położyłem na blacie szafek w gabinecie zabiegowym moją dokumentację medyczną, stwierdziła (prawdę mówiąc … hmmm… mało grzecznie):
Co Pan mi się tutaj rozkłada!!!
Na moją grzeczną (choć mało się nie udusiłem z wewnętrznego śmiechu) uwagę, że:
Ja się jeszcze proszę Pani nie rozkładam… ja tylko chory na raka jestem, ale mnie leczą,
opierdzieliła mnie, jak to się kiedyś mówiło, jak święty Michał diabła.
Pomyśleć tylko, że nie minęło jeszcze wiele czasu od tego, jak jej koleżanka po stwierdzeniu:
Co się Pan denerwuje… jest Pan już przecież na ostatniej prostej;
śmiała się razem z nami.
No cóż… widać ten koronowany, na poczucie humoru także ma wpływ.

Do tematu Jareczku… do tematu…
Tak więc… wlazłem, oddałem i (po wizycie u lekarza… jakiego to już pisać nie muszę), wreszcie udało mi się przyjąć.

Prawdę mówiąc… trochę się chciałem wymigać… a chyba szkoda by było. Nie poszło aż tak prosto.
Po oddaniu krwi do analizy, miałem ca cztery godziny do wizyty lekarskiej. Pojechaliśmy więc z Synem w miasto.
Tragedia kochani… normalna tragedia… by była, gdybym lubił korki i zamieszanie. Ale nie lubię… a tu pełen luz.

Przypomniało mi się jak w „stanie ponoć wojennym” ogłoszonym przez gen. Jaruzelskiego, przyjmowałem Krakowiaków. Poszliśmy zaszaleć. Wystraszone Krakusy, ciągnęli mnie do hotelu, ględząc coś o „godzinie policyjnej”, a ja … no cóż, przyznam się bez bicia, że powiedziałem im:
Warszawa nie Kraków i ze mną jesteście – pijemy dalej.
Kulili się potem chłopaki ze strachu, gdy wracaliśmy w kilku z Hybryd do MDM-u… środkiem Marszałkowskiej, drąc się na cały głos udając, że śpiewamy „pieśni patriotyczne”.


Marnie nam to co prawda szło… skoro żaden z przejeżdżających radiowozów, w których na pewno siedzieli funkcjonariusze z dobrym słuchem muzycznym, nie zatrzymał się żeby nas posłuchać.
Gdy wreszcie wylądowaliśmy w hotelu gdzie mieli pokoje, moje znajome Krakusy, stwierdzili:
Dziwna ta wasza Warszawa… u nas w Krakowie od razu by nas zamknęli.
Nie brali pod uwagę, że tupet i bezczelność dużo w życiu mogą pomóc, jeśli tylko wie się jak ich użyć. Stawiam na to, że nikt nas nie zamknął… ponieważ milicjanci wychodzili z założenia, że
jak lezą środkiem ulicy i mordy drą, to na pewno im wolno. Zatrzymamy… to jeszcze przyjdzie się tłumaczyć, a może nawet po pensji się przejadą.

Przypomniało mi się także stwierdzenie p. Czubaszek, która stwierdziła kiedyś, że
Warszawa jest cudownym miastem, w którym da się żyć… ale tylko wtedy gdy 1/3 mieszkańców na wakacje wyjedzie.
Dziś pewnie byłaby zachwycona. Prawie wszyscy dali się zamknąć w areszcie domowym i wreszcie miasto nadaje się do życia.

Z takimi skojarzeniami, poprosiłem Syna, żeby podjechał do myjni „bezdotykowej”. On mył a ja szukałem policjantów, którzy chcieliby mnie zamknąć. Najwyraźniej nie mam szczęścia – nie trafił się żaden.
Lekko obrażony na niemrawość siedleckiej policji, zleciłem zajechanie na parking pod parkiem.
Park zrobiony jak trzeba. „Drzwi do lasu” w postaci pięknej bramy… a jakże taśmami obwieszone – tylko ogrodzenia nie ma.


– No tu to już muszą mnie zwinąć – powiedziałem do syna i poszedłem między drzewa. Żeby grzech był jeszcze większy… rozwiązywać moje problemy z pęcherzem. Byli… a jakże. Nawet patrzyli w moją stronę… i głowy odwrócili. Miałem jeszcze nadzieję, że się namyślą i postaliśmy tak z ca pół godziny czekając. Znów nic.
Wkurzony w stopniu skrajnym pojechałem do szpitala.


Wkurzony byłem nie bez powodu. Czytałem, że za takie „operacje” mandatami każą, a jak ktoś odmawia to mogą nawet do pierdla zamknąć. W moim przypadku to same mecyje. Mało, że wikt i opierunek za darmo to jeszcze leczyć by mnie musieli. Wreszcie raka bym miał leczonego bez kłopotów, z kręgosłupem coś by mi pomogli, chory pęcherz wyleczyli, z nerkami zrobili porządek, stawy… no dobra starczy tej wyliczanki, za dużo miejsca by ona zajęła gdybym ją dalej pociągnął. Teraz chyba rozumiecie???

Tam już poszło prawie nudnawo. Nie licząc tego, że z przykrością stwierdziłem, że rodzinną atmosferę w kolejce diabli wzięli, a mój lekarz nie ma konta na Fb, ponieważ jak stwierdził:
Jak bym sobie założył, to takie różne „Wociale”, dupę by mi bez przerwy zawracali;
… przez co, szans na jego komentarze pod moimi tekstami niestety nie ma, oraz omówieniu z nim aktualnej sytuacji społeczno – gospodarczej, ze szczególnym uwzględnieniem braków w szpitalu środków ochrony dla personelu i chorych (pan doktór, miał fantastyczną maseczkę… którą kupił sobie sam, żeby nie zarażać chorych) poszedłem do apteki po trujące prochy i na salę po wlewkę trucizny.


Czasy takie, że człowiek się cieszy gdy go trują… ba – sam się tego domaga, a skargi na Fb wypisuje jak mu tego przywileju nie dają. 
Tradycyjnie już dostałem opieprz za łażenie po sali z kroplówką… choć przytoczone stwierdzenie lekarza chemii, że:
Wie Pan… podręczniki o tym, żeby takie szwendanie się jakie Pan praktykuje coś dawało – nic nie mówią… ale żeby szkodziły – też. Rób Pan te swoje kilometry – zobaczymy co będzie;
które usłyszałem przy pierwszej chemii i teraz przytoczyłem, nieco gniew pielęgniarek ostudziło.

Wlewka duża nie była – jakieś pół litra plus trochę soli i wrażenia na mnie nie zrobiła. Od dziś będę się truł sam, łykając po cztery pigułki trucizny dwa razy dziennie przez dwa tygodnie. Po tym tydzień na oddech i po następną porcje… Oczywiście jak mnie znów jakaś cholera na glebę… no – do łóżka z gorączką nie pośle. Wtedy znów tylko ratunek w Żonie.


Trzymajcie kciuki kochani, coby od tych trutek i lekarskiej pomocy szlag mnie nie trafił.
Kto wam wtedy będzie takie długie posty pisał???

 

Rakiija Moi Drodzy rakiija…
niech was omijają wszystkie choroby.
Czasy przyszły takie, że najmniej chyba groźna jest ta „szalejąca pandemia”. Groźniejszy od niej jest nasz STRACH.

 

***

 

 

Rakiija
Chemikaljana
w czasach zarazy. 

 

Mój rak rozstał się ze swoim wielkim kuzynem. On się zwija a ten toczący nasz kraj, rozkwita. Trudno się więc dziwić, że moje raczysko nie budzi większego zainteresowania nawet u jego nosiciela. Niemniej moim następcom w leczeniu swoich raków, winny jestem kilku wyjaśnień.

Jestem w trakcie pierwszego cyklu chemii, zwanej przez chorych białą. Otrzymałem wlewkę trucizny (dwie godziny w sali zabiegowej i bodaj 500 ml. trucizny do żył) a teraz od pięciu dni łykam chemię w tabletkach. Dwa razy dziennie, co 12 godzin, przyjmuję dożołądkowo jakąś „trutkę na szczury” w postaci 4 tabletek na raz.

Nie pisałem o tym wcześniej, ponieważ chciałem zaobserwować skutki tej kuracji. Nie wiem co będzie dalej ale jak dotąd, chemia w pastylkach przez pierwsze dwa dni nie wywoływała żadnych skutków. Funkcjonowałem normalnie i nawet robiłem swoje kilka kilometrów dziennie. Trzeciego dnia jednak poczułem jej skutki. Nie były jakieś bardzo szokujące – nudności i osłabienie, nie powodowały żebym stracił apetyt lub korzystał z usług miski klozetowej. Podobnie przebiegał dzień czwarty i piąty. Wieczorem szóstego udało mi się nawet przejść na spacerze z psem około kilometra.

Dziś (7 dzień) objawy w zasadzie ustąpiły.

NIE JEST ŹLE MOI DRODZY, CHOĆ NADAL UNIKAM LUDZI JAK OGNIA A SIŁY WRACAJĄ POWOLI.

Jeśli mogę coś Wam radzić… pomysł rozpoczynania kuracji w wielki czwartek, jest równie zły jak przyjmowanie wlewki dwa dni przed każdym innym świętem.

Jeszcze jedno. Sprawdziłem. Niewielka ilość alkoholu osłabia objawy. Ze względu na Wielkanoc pozwoliłem sobie na toast za zdrowie żony i… kilka kieliszków ajerkoniaku. Niesmak zmalał. Sensacji nie było. Na sprawdzanie większej ilości… zabrakło mi odwagi. Wystarczająco dużo wrażeń zapewnia mi Covid 19.

Wszystkiego dobrego Moi Drodzy
Cieszmy się z życia… póki trwa.

 

Jarosłąw Wocial

Jarosław Wocial. Rakiija w czasach zarazy. Część 1 i 2

Rakiija
w czasach zarazy,

Tępy jestem jak głupiego drwala topór.
Wciąż słyszę o wdzięczności dla lekarzy i pracowników służby zdrowia, za bycie na pierwszej linii frontu, walki z wirusem korona.


Nie rozumiem.
Nie lepiej by było, gdyby Służba Zdrowia przestała walczyć na froncie, a zwyczajnie zaczęła robić to do czego została powołana – leczyła chorych???

Jestem chory i niestety wdzięczności nie czuję.
Od czasu epidemii nikt mnie nie leczy. Ani na moją najgorszą chorobę – raka ani na tą czy te, które o mało mnie nie wykończyły bez koronowirusa. 
Nie mogę dostać się do szpitala na planowane zabiegi, ponieważ jestem chory. A jaki mam być – zdrowy??? Gdybym był zdrowy nie pchałbym się do szpitala… bo i po co???

Gdy leżałem w malignie, wpadło do mnie Pogotowie. Mili byli, ale lekarza z nimi nie było. Pomogli a jakże… trochę. Sami nie wiedzieli co mi jest. Wezwany lekarz z Pomocy nocnej i świątecznej (zachciało mnie się baranowi rozchorować w sobotę), najpierw odmawiał przyjazdu, a przymuszony przez dziewczynę z pogotowia, wpadł do mnie jak po ogień, nawet mnie nie zbadał – stał w największej możliwej odległości, a był obrażony, że wyciągnęliśmy go z domu (chyba), i w rewanżu wystawił mi pełnopłatną receptę, a na pożegnanie stwierdził, że:
leki i tak ci nie pomogą... ale skoro chcecie.

Wezwana już w dzień roboczy lekarka z POZ, przyjechała a jakże. Znów mnie nie zbadała bo po co. Osłaniała się maską i wygoniła kierowcę, który ją przywiózł. Słusznie… mógł się przecież biedaczek czymś ode mnie zarazić. Czym nie wiadomo jako że pani doktór nawet nie usiłowała się dowiedzieć. Kazała mi dużo pić i uciekła.

Dzień później, ponieważ mój stan wyraźnie się pogarszał, szukałem pomocy u lekarki która mnie zna i zawsze bada. Odmówiła przyjazdu, twierdząc, że własnie jej zabronili kontaktować się z chorymi. Znów usłyszałem, że mam dużo pić. Wychodzi na to, że najlepszym lekarstwem na wszystko jest woda.

Gdy już dzięki zabiegom żony, udało mi się jakoś wyjść z tego draństwa które mnie dopadło, usiłowałem dostać się na chemioterapię.


Usiłowałem.


Za pierwszym razem, mój lekarz (jemu to jestem wdzięczny… jemu i tym którzy przed epidemią mnie operowali i postawili na nogi. PRZED szaleństwem z koronawirusem), na zabieg mnie nie przyjął w zamian wysłał mnie na badania do szpitala zakaźnego. Dzięki temu wiem, że nie mam (lub nie miałem… a może miałem ale mi przeszło) wirusa Korona, ani żadnej z trzech rodzajów gryp na które ponoć zrobiono mi testy. Czego nie mam, już wiem… nie wiem tylko nadal CO MAM.

Przy drugim podejściu (tydzień później) nawet do szpitala mnie nie wpuszczono, ponieważ miałem stan podgorączkowy. To nowe zjawisko w dziejach ludzkości – chorych do szpitala nie wpuszczają.

Oprócz mojego podstawowego „szczęścia” – kolegi raka, choruję od miesiąca. Nikt z lekarzy nie udzielił mi żadnej pomocy. Nikt nawet nie spróbował ustalić co mi jest. Nie wiedząc, lekarze w ciemno zapisywali mi jakieś leki, o których sami mówili, że nie pomogą. Gdyby nie żona i wujek Google, pewnie by mnie już trafił szlag.

Od czasu wirusa, który spowodował ponoć śmierć 20 osób, nie wykonywane są zabiegi planowe. Nie leczy się chorych na inne choroby, dzięki czemu zmarło… no cóż – tego nie sposób się dowiedzieć. Ludzi najbardziej zagrożonych, zostawia się samym sobie. Nikt nam nie daje maseczek, strojów ochronnych i innych bajerów.
Nikt nie leczy takich jak ja – po 60 i chorych. A gdy wreszcie trafiamy do szpitala, lekarze robią co mogą… a na razie nie mogą wiele i zabezpieczeni na ile się da liczą: 
umrze nie umrze… umrze nie umrze… umrze… – o umarł.
We Włoszech już nam nawet pomocy nie udzielają… i słusznie.
W końcu już żeśmy się nażyli.

Naprawdę rozumiem sytuację.Rozumiem nawet to co ogłosił właśnie prezydent Tramp, że cyt:
” jeśli uda się doprowadzić do tego, że umrze 100 – 200 tysięcy, oznaczać to będzie żeśmy się wykazali”
cytat z głowy, więc pewnie niezbyt precyzyjny. 
Rozumiem – lekarze ratują ludzkość… tylko za co mam im być wdzięczny ja i te amerykańskie 200 tysięcy??? Za co mają być im wdzięczne te tysiące ludzi, którzy są nieleczeni z obawy o zdrowie lekarzy i pielęgniarek. Ci, którzy latami (jak mój Ojciec) czekali na operacje dziś odwołane.

Mogę zrozumieć… ale wdzięczny mam być – za co???

Jutro jadę zrobić trzecie podejście. Czuję się zdrowy… może nie jak byk – ale zdrowy. Może wreszcie uda się i dam się otruć.

Rakiija moi drodzy Rakiija.

***

Rakiija
Chemikaliana w czasach zarazy.

Okazuje się, że jednak na prawdę nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło.
Na chemię znów się nie dostałem. Wszystko przebiegało jak zwykle. Najpierw okutani strażnicy, zmierzyli mi temperaturę i… wykazało im, że mam 38,5. Tym razem jednak w panikę nie wpadli i uciekać przede mną nie zaczęli. Ba… na ustach szatniarza, znajomego od fajek, dostrzegłem nawet cień uśmiechu.


Pokląłem i poszedłem do samochodu po telefon, żeby dać znać mojemu lekarzowi, że ze sprawy znów nici.
Najwidoczniej jednak świeże powietrze ma na mnie dobroczynny wpływ. Gdy wróciłem i znów zmierzyli mi temperaturę… cudownie spadła do 36,4. Normalnie „Krakowiacy i Górale… czyli cud mniemany”.
Ponieważ jakoś nie chce mi się wierzyć w moje zdolności zmian temperatury ciała w zależności od potrzeb… mogę chyba stwierdzić, że termometry bezdotykowe, strzelające promieniami (czy co tam one robią) w tętnicę szyjną, są zwyczajnie do dupy… jak większość naszej Służ…. ops przepraszam nadwrażliwych pracowników – „Ochrony Zdrowia”.


Wlazłem. Chorych do szpitala nie wpuszczają ale z 36,4 już można. Dzięki przygodzie na bramce, spóźniłem się na badanie krwi. Na szczęście dla mnie z pielęgniarką pobierającą krew jestem już prawie zaprzyjaźniony. To ona wcześniej usuwała mi szwy pooperacyjne i razem zastanawialiśmy się, dlaczego lekarz ma chorego aż tak bardzo … tam gdzie ma, że nie widząc rany, każe pielęgniarce usuwać szwy ze świeżej w końcu rany.


Zrobiłem chyba dobre wrażenie i mimo, że minęło trzy czy cztery tygodnie od naszej rozmowy, nie tylko mnie poznała, ale z uśmiechem machnęła ręką na godziny przyjęć i pobrała mi krew.
Ufff….


Ponieważ umawiałem się z lekarzem, że jak wreszcie uda mi się dostać do szpitala, będę miał zakładany port zadzwoniłem, żeby dać znać najwcześniej jak to możliwe, że wreszcie jestem.
Dla niezorientowanych – w tym wypadku „port” z morzem nie ma nic wspólnego. Jest to stałe „wejście” do żyły szyjnej, umożliwiające wielokrotne podłączanie kroplówki, bez konieczności każdorazowego wkłuwania się w żyły na rękach.


Miałem nadzieję trzymać Was – drodzy czytelnicy, w niepewności do czasu wstawienia tego „draństwa”… niestety okazji chyba nie będzie. Papa mati – mój lekarz prowadzący, właściwie się ucieszył, ale poinformował mnie, że o chemii nie ma mowy, ale mam się stawić u niego, żeby mógł mnie obejrzeć i jak trzeba – wyleczyć.


Znów na marginesie… ani pobierające mi krew pielęgniarki ?(pobierała jedna ale w pokoju były dwie) ani lekarz nie byli okutani w strój kosmity ba… nawet masek nie mieli.


Stawić się u Pana Doktora (wielkie litery nie bez powodu) za półtorej godziny. Ponieważ w całym mieście życie jakby trochę zamarło a już całkiem w barach i restauracjach, pojechaliśmy do domu na śniadanie. Zabawne, ale chociaż mam do szpitala 25 km i tak zaoszczędziliśmy. W knajpie zapłacilibyśmy i tak więcej niż kosztowało nas jedzenie i benzyna. Mniejsza z tym… wróciłem prawie na czas.

Tym razem już nikt we mnie z termometru nie celował. Lekarz badać mnie nie badał – stwierdził, że niema już po co, ponieważ po wynikach widać, że zapalenie płuc pokonałem i wystarczy to co robię. Popatrzył mi głęboko w oczy, poszedł coś sprawdzić i po chwili, poinformował mnie, że:
– więcej chemii „48 godzin” nie będzie;
– ponieważ jestem jednostka porządna (i kłopotliwa) zmienia mi rodzaj chemii;
– nowa, polega na dwugodzinnej wlewce co trzeci tydzień i łykaniu tabletek w domu.

Ucieszyć to się nie ucieszyłem. Czytałem coś na temat tzw. chemii paliatywnej – takiej zmyłki dla umierających rakowców, żeby podtrzymać w nich nadzieję ale pomagającej jak… kadzidło. Daje im się te proszeczki-cukiereczki i wysyła do domu… żeby dupy nie zawracali. Powiedziałem o tym Lekarzowi. Znów popatrzył na mnie dziwnie i oświadczył:
Nie wiem co Pan czyta… ale niech Pan zacznie coś innego. To normalna chemia, którą rzadko kto dostaje, ponieważ NFZ nie chciał jej finansować. Za droga była. Dostawali ją tylko wybrani. Teraz jest trochę lepiej – bo potaniało. Ciesz się Pan zamiast marudzić.

Ucieszyłem się. Taka domowa chemia rozwiązuje dużo moich kłopotów… ale tak swoją drogą – co za czasy. Jest coś co ułatwia ludziom życie. Coś normalnego i dostępnego bez kłopotów. Coś co mogłoby pozwolić uniknąć przeciążania szpitali tłumami chorych, czekających na swoje dwudniowe pobyty na oddziałach szpitalnych.
Jest. Nie robi się tak… bo za drogo. Taniej jest płacić za pobyty w szpitalu, za pracę lekarzy, pielęgniarek i salowych, za jedzenie i leki dla tysięcy ludzi – niż dawać im lek, który mogą przyjmować w gabinecie zabiegowym i w domu.

Czy ktoś w tym całym NFZ potrafi liczyć??? A może nie w NFZ tylko w Ministerstwie Zdrowia. Co za burdel. A nam wmawia się wciąż, że trzeba coraz więcej pieniędzy na Ochronę zdrowia. No pewnie, że potrzeba, jeśli tak się gospodaruje tym co się dostaje.

Tak czy siak, Moi Drodzy, od przyszłego czwartku mam nadzieję wpadać do szpitala na dwie godziny i spadać do domu na trzy tygodnie.

Rakiija Moi Drodzy Rakiija
Nawet w chorobie trzeba mieć fart…
czego sobie i Wam serdecznie życzę.

Jarosłąw Wocial

Jarosław Wocial. Rakiija. Chemiljana V, VI,VII ” leczą tylko zdrowych”

Rakiija
Chemikaljana V

Mogę się leczyć – zdrowy jestem.

Czujecie Moi Drodzy absurdalny smaczek tego stwierdzenia.
Czasy mamy takie, że żeby się leczyć trzeba wykazać, że jest się zdrowym. Mnie się udało.

Mam wyniki badania na koronowirusa i trzy rodzaje grypy. Wszystkie wyniki są negatywne… co świadczy o mnie (jak sama nazwa wskazuje) pozytywnie.
Znaczy zdrowy jestem jak koń w kolejce do rzeźni. Teraz mogę wreszcie iść do szpitala leczyć raka trucizną i żadne sceny brygady już niestety nie dadzą mi rady… jak śpiewał kiedyś Jerzy Stuhr.
Umówiony jestem na środę i chemikaljana znów ruszy pełna parą.

Rakiija moi drodzy Rakiija
Nie przejmujcie się logiką. Dziś nie jest ona w cenie..

***

Rakiija
Chemikaljana VI

Do chemii podejście drugie.
Jutro rano jadę do szpitala na… jak mam nadzieję drugą chemię. Pewnie wracam w piątek. Do soboty więc będę trudno dostępny. No chyba, że nie trafi mi się znów ktoś, kogo będzie budziło klikanie w klawiaturę. Wtedy może .

Szkoda. czasy takie ciekawe a mnie zamkną w szpitalu. Mam nadzieję, że wypuszczą…

***

Rakiija
Chemikaljana VII

Jak tak dalej pójdzie Chemikaljana mogą okazać się znacznie dłuższe niż myślałem. Miałem pisać dziś ze szpitala, podłączony do kroplówki z chemią. Tymczasem było tak…

Z samego rana wystartowaliśmy z Synem na kolejną przygodę z chemioterapią. Dobrze nam się jechało i wesoło. Po porannym, spacerze z Tamą, na którym zrobiłem tak ca z pięć kilometrów, czułem się rewelacyjnie i byłem przekonany, że w tym zimnym ale słonecznym dniu, wreszcie dostanę port i napompują mnie chemią.


Syn bawił mnie jak mógł opowieściami o tym, jakie miny mieli i jakie komentarze wygłaszali jego znajomi, gdy opowiadał im jak przebiegała nasza poprzednia wizyta w szpitalu. Ponoć największe zdziwienie budził fakt, że chociaż najbardziej prawdopodobną przyczyną ewentualnego koronawirusa u mnie były kontakty z synem… próbki pobrano mnie, ale nie jemu. No cóż – też tego nie rozumiem, ale w końcu nie muszę. Minister wie lepiej a i mała ilość stwierdzonych zarażonych też skądś się bierze.

Pełen entuzjazmu prawie wbiegłem do szpitala, żeby oddać krew do analizy i… w drzwiach natknąłem się na dwie opancerzone ukraińskie pielęgniarki, które z groźnymi minami kazały mi siadać i szyję odsłaniać. Właściwie kazała jedna. Druga chyba miała trudności z polszczyzną i prawie się nie odzywała. Przeciwko pomiarowi temperatury nie miałem nic. Mierzyłem ją ostatnio regularnie a kondycja wynikająca z latania po lesie nastrajała optymistycznie. Czułem się prawie jak młody grecki bóg na wygnaniu z Olimpu.

Ja się czułem… ale termometr bezdotykowy widać czuł się inaczej. Wskazało to bydlę 37,6. Szczerze się zdumiałem. Pielęgniarka stwierdziła, że pewnie przegrzałem się w samochodzie i kazała odpocząć. Odpocząłem. Byle zgubiło jedną kreskę, wskazywało 37,5 i nie chciało ustąpić. Zrobiło się wokół mnie jakoś bardzo pusto.


Jeszcze nie zniechęcony zadzwoniłem na oddział do mojego chemicznego lekarza i… dupa. Już byłem w ogródku… już witałem się z gąską… a tu brzdęk i po ptokach. Usłyszałem, że:
chorych do szpitala nie wpuszczają. Mam się zbierać i przyjechać – jeśli wyzdrowieję oczywiście, w następny wtorek. Co było robić. Uszy po sobie, w samochód i do domu.

Niech mi teraz ktoś powie, że świat nie zwariował. Nie mogę się leczyć… ponieważ jestem chory. Nawet do szpitala mnie nie wpuścili z tego samego powodu. Zawsze mi się zdawało, że szpitale są właśnie dla ludzi chorych, a dowiaduję się, że chory do szpitala nie wejdę. Nie przyjmą mnie do żadnego innego… ponieważ jestem zdrowy.


Lekarz z onkologi, zasugerował, żebym nadal brał antybiotyk… oczywiście na niewidzianego, ale przepisać mi go nie mógł, ponieważ nie wpuszczony do szpitala nie jestem jego pacjentem. Normalne prawda?

Lekarka z POZ… oczywiście znów na niewidzialnego, wystawiła mi receptę na jakiś lek. Skąd wiedziała, że akurat ten mi pomoże, cholera wie. Do tej pory, choć mało mnie szlag nie trafił od gorączki, kaszlu i z kilku innych, bardziej intymnych powodów, nikt mnie nie badał a jedyną lekarską poradę jaką usłyszałem brzmiała: dużo pić.

Nie pisałem wczoraj. Zgodnie z lekarską poradą, siadłem sobie z butelką whisky przed sobą, mając doświadczenia za sobą i… usiłowałem coś z tego zrozumieć. Jak byłem chory nikt nie chciał mnie leczyć. Gdy wyzdrowiałem, zrobiono mi badania z których wynika, że jestem zdrowy. Do szpitala mnie nie wpuszczają bo jestem chory…
Whisky… pozwól żyć!!!!!!!!!!

Na wszelkie uwagi dotyczące mojego leczenia, czynione przez bliskich, nie uwzględniające mojego zdania, odpowiadam, że operowano mi kiszki a nie głowę i jeszcze wiem co robię. Może wiem… ale w mojej głowie jakoś się to wszystko zmieścić nie może.

Podobno z powodu wirusa zmarło kilkanaście osób. Ciekawe czy ktoś policzył ile rozstało się z życiem przez ten cały cyrk.
Może zmieści się Wam, moi drodzy czytelnicy???

Rakiija moi drodzy
Już sam nie wiem co ma Was omijać.

Jarosław Wocial

Jarosław Wocial. Rakiija. Chemikaljana III i IV.

Rakiija
Chemikaljana III

Moja choroba przestała być interesującym tematem nawet dla mnie. Mimo choroby i ciężkich powikłań związanych z chemioterapią, zajmowałem więc siebie i Was – Drodzy Czytelnicy, sprawami bardziej godnymi uwagi.

 

Krótko dla zainteresowanych. Po trzech tygodniach chorobowej huśtawki mam nadzieję, że doszedłem do siebie na tyle, żeby dziś być przyjętym do szpitala na drugą chemię. Muszę w tym celu oddać honorowo krew do analizy i poczekać na wyrok lekarza. Około dwunastej albo będę w drodze na oddział onkologii… albo w drodze do domu. Jeśli tylko nie trafi mi się znów ktoś, komu przeszkadzać będzie stukot klawiatury postaram się snuć moją niekończącą się opowieść dalej.

Rakija moi drodzy Rakiija.
Niech Was rak omija…
a i koronawirus też.

***

Rakiija
Chemikaljana IV

Chemikaljana starła się brutalnie z koronawirusem.
Póki co…. Chemikaljana tę bitwę przegrywa.

Z tygodniowym opóźnieniem spowodowanym chorobą, gdy tylko poczułem się trochę lepiej, spróbowałem postarać się o kontynuację leczenia mojego raka – czyli mówiąc prościej pojechałem do mojego ulubionego szpitala na chemioterapię. Chyba nie zdziwi nikogo, złamanie przeze mnie zasady „przy koronowirusie siedź w domu na dupie”, odmienianej na wszelkie sposoby.


No cóż moi drodzy…

złapanie wirusa MOŻE mi zrobić krzywdę

– nie leczony rak zrobi mi ją na pewno. 

Niestety. Mój lekarz prowadzący, swoją drogą przesympatyczny facet i pierwszy lekarz z którym wreszcie daje się porozmawiać i czegoś dowiedzieć, stwierdził (po osłuchaniu mnie, przeprowadzeniu wywiadu – a mówiąc po ludzku – po długiej rozmowie), że na chemię to jeszcze jestem za słaby i trzeba zaczekać kolejny tydzień.


Nie dyskutowałem.
Po pierwsze wierzę facetowi, a po drugie sam uważałem przed wyjazdem, że mój stan kwalifikuje mnie raczej do rehabilitacji niż kolejnej porcji trucizny.
Trzymając się nadal zasad podpowiadanych przez zdrowy rozsądek, pan doktór postanowił wysłać mnie na badanie na koronawirusa. Kombinował słusznie.


Przez cały okres choroby żaden lekarz nie spróbował nawet ustalić co mi jest. Trudno to zrobić przez telefon a bezpośredniego kontaktu ze mną służba zdrowia boi się jak ognia. Nie tylko zresztą ze mną. Szpital świecił pustkami. Zobaczyłem takie dziwo pierwszy raz w życiu. Dotychczas szpitale, przychodnie i wszystkie inne ośrodki Służby Zdrowia przeznaczone były do leczenia chorych.


Dziś w przypływie szaleństwa, wpuszcza się do nich albo tych, których choroby są najbardziej oczywiste – najlepiej żeby były śmiertelne, lub takich, którzy są na oko zdrowi ale trzeba sprawdzić czy czegoś nie roznoszą… zanim wypuści się ich do domu.

Wracając jednak do tematu.
Jak napisałem, pan doktór wymyślił dobrze. Jeśli byłbym nosicielem koronowirusa, konieczne stałoby się zamknięcie na kwarantannie wszystkich którzy mieli ze mną kontakt a wiec mojego rozmówcy i tych z którymi się kontaktował także.


A oprócz nich:
przychodni w której wcześniej pobierano mi krew, chorych, którzy czekali wraz ze mną w kolejce do lekarza zatwierdzającego nasz pobyt na oddziale chemioterapii i tak dalej, dalej dalej. Wystawił mi więc skierowanie na badanie czy aby mojej choroby nie wywołał nasz najnowszy antybohater. 
Skierowanie było do Szpitala Zakaźnego – najnowszej jednostki szpitalnej w Siedlcach, stworzonej naprędce dla obsługi chorych na chorobę od koronawirusową.

Pan doktór zrobił co musiał… postanowiłem więc zrobić to co powinienem. Mogłem właściwie machnąć ręką na to wszystko, wsadzić dupę do samochodu i wrócić do domu… skutek byłby ten sam a ja zaoszczędziłbym kilka godzin, ale jak sobie pomyślałem ile zamieszania to spowoduje, zapewne z wizytą w mojej wsi karetki z dziwnie ubraną obsługą, poszedłem grzecznie na badania.

Tryb był inny niż dla pozostałych podejrzanych. Na terenie nowego Szpitala Zakaźnego, rozstawiono dwa namioty straży pożarnej, w których odziana w strój ponoć zabezpieczający, maseczkę i coś w rodzaju motocyklowej osłony na twarz, przyjmowała pani „doktor od zarazy”.

Tak swoją szosą ludzie maja dziwne pomysły. Zastanawialiśmy się z Synem… (zapomniałem wspomnieć, że to on zawiózł mnie do Szpitala, jako że sam nie bardzo jeszcze czułem się na siłach), jaki geniusz wpadł na pomysł rozstawienia tych namiotów w taki sposób, że chory i potencjalnie chorzy, muszą przejść przez cały teren szpitala, żeby się do nich dostać, dzięki czemu mają okazję siać zarazę po całym tym terenie. Niczego nie wymyśliliśmy.

Pani doktor nie zaprosiła mnie do namiotu, więc nie mogę Wam go opisać. Uznała słusznie, że jako pacjent onkologiczny jestem zbyt narażony na zejście notarialne w przypadku wejścia do miejsca, gdzie zarazki rozsiewali inni chorzy. Zaproszony zostałem do gabinetu będącego punktem przyjęć chorych.


Opowieść o tym co działo się w tym gabinecie stanowiłaby całkiem zabawną historię… mój podsłuchujący pod drzwiami Syn popłakał się ze śmiechu, ale ponieważ nie chcę wyśmiewać się z ciężko pracujących i zapewne przemęczonych pracowników Służby Zdrowia, ten fragment pominę.

Suma sumarum – zostałem przebadany, obmierzony, sprawdzony (pobrano mi cztery próbki sam nie wiem na co), skierowany na prześwietlenie i do zajęcia miejsca na „Internie” celem oczekiwania na wyniki pobranych testów. Zdjęcie pozwoliłem sobie zrobić… ale na pobyt w gościnnych progach Szpitala Miejskiego nie wyraziłem zgody.


Miałem zwyczajnie dość. Po zaliczeniu na głodnego jednej przychodni i trzech szpitali w ciągu 6 godzin, moja potrzeba mocnych wrażeń oraz naocznego przekonania się jak to wszystko wyglądam zostały całkowicie zaspokojone. Na szczęście obyło się bez awantury. Podpisałem zobowiązanie, że będę siedział w domu, zgłoszę się na każde wezwanie i … pozwolono mi spadać. Wróciliśmy więc do mojej obory na dalszą rehabilitację.

UFF… faktów by było na tyle. teraz kilka wniosków.
Jak pisałem wcześniej „szpital świecił pustkami” – wszystkie trzy odwiedzone przeze mnie szpitale. W przychodni tabliczki z napisem „nie wchodzić” nie było, ale pod dachem mogło schronić się 4 osoby a oczekiwanie na proces pobierania krwi trwało ca 1,5 godziny. Na szczęście pogoda była piękna i można było przed przychodnią postać bez przemoczenia i zawiania.

Wytworzyła się przedziwna sytuacja, w której trzeba być zdrowym, żeby się leczyć. Chorych do szpitali się nie wpuszcza. Co mają ci ludzie ze sobą zrobić???
No cóż, na własnym przykładzie…. mogę powiedzieć to co usłyszałem od lekarki do której mam największe zaufanie – doktor Pałdyny, która widząc mnie pierwszy raz w życiu, postawiła trafną diagnozę, że mam raka. Pani doktór, w kontakcie telefonicznym, poradziła mi:

– Proszę dużo pić. Nie przyjadę do Pana, ponieważ mi nie wolno. Zakazano.

Znów miała rację. Strzeliłem sobie przed snem lampkę ulubionego Whiskacza i… choroba mi przeszła.

Nie podziękuję Służbie Zdrowia – nie mam za co.
Po prostu jestem naprawdę chory, a dzisiejsze działania Służby nastawione są na nie dopuszczanie do tego by zdrowi się rozchorowali, a nie na leczenie chorych.
Jest to nowatorskie podejście… choć zgodne ze starą zasadą ” po pierwsze nie szkodzić”.


Do tej pory, przez 60 lat mojego życia, a zapewne i przez wszystkie życia wszystkich pokoleń, lekarze mieli leczyć chorych, nawet z narażeniem własnego zdrowia i życia.
Dziś martwią się o zdrowych i o siebie, chorych pozostawiając samym sobie.
Ciekawe o ile osób więcej zmarło na skutek braku pomocy niż od wirusa. Stawiałbym na jakieś kilka tysięcy od początku roku… ale kogo to obchodzi. Zdrowych na pewno nie.

Zdrowi zainteresują się sprawą dopiero za chwilę.
Przymusowa kwarantanna spowoduje załamanie się gospodarki, spadek dochodów zdecydowanej większości zatrudnionych, utratę oszczędności przez tych nielicznych, jeszcze je posiadających i kilka innych radosnych wydarzeń, otwierających ludziom oczy.


Właściwie powinienem się cieszyć. Mój GMŻ wykaże jak bardzo jest potrzebny… tylko dlaczego takim kosztem. Dlaczego tak wielu, zapłaci tak wiele, za naukę rozumu przez nielicznych???

I tą Czercziliadą, żegnam się z Państwem do następnej Rakiiji.

Niech Was omijają wszystkie choroby…
bo pomóc Wam nie będzie miał kto.

I nudźcie się dalej w domach moi drodzy. Ja na szczęście mieszkam na wsi i chodzę gdzie chcę, nie narażając nikogo. Za kilka godzin będę miał wyniki testów i może nawet dowiem się co mi jest.


Tak swoją drogą… wyniki są po około 20 godzinach. Samo badanie trwa podobno 4… ale próbki trzeba zebrać, zawieść karetką do Warszawy (punktu badań), przywieść wyniki i zawiadomić zainteresowanych. Koszty życia poza wielkimi miastami.
O wynikach i Wam dam znać.

Jarosław Wocial

Jarosław Wocial. Rakiija Chemikaljana II.

Rakiija
Chemikaljana II

Zaniepokojonym.
Spokojnie moi drodzy – jeszcze żyję.

 

Do moich 6 litrów krwi dolano 3 litry trucizny. To, że ciężkie tąpnięcie przeszło mi już po 3 dniach i tak zakrawa na cud. Przy nim fakt, że jeszcze trudno mi pozbierać myśli i całą sprawę opisać można chyba traktować jak coś normalnego.


Otumanienie nie przeszkodziło mi co prawda, usłyszeć jak przedstawiciel rządu stwierdził, że:
– Nie ma się czym przejmować… przypadki śmiertelne przy koronawirusie dotyczą tylko ludzi starych i mocno osłabionych – na przykład tych chorych na raka…

Po takim tekście ja i wszyscy inni chorzy od razu poczuliśmy się lepiej. W końcu co tam my. Już i tak żeśmy się nażyli. Pielęgniarka ze szpitala, do której dzwoniłem, ponieważ od kilku dni mam ca 39 stopni gorączki, też powiedziała, że przejmować się nie ma czym. To pewnie tylko zwykłe przeziębienie.

Podobno F16 latające w mojej głowie już podchodzą d lądowania. Jak tylko wylądują i zgaszą silniki… znów coś napiszę.

Rakiija moi Drodzy Rakiija

Rakiija.
Po co ten baran to pisze???

Gotów jestem postawić duże pieniądze na to, że pytanie z tytułu zadajecie sobie co najmniej równie często jak ja, a znaczną część moich czytelników, już jakiś czas temu, skutecznie zniechęciło do lektury.
Podejrzewam… tym razem już tylko „podejrzewam”, że proces utraty czytelników rozpoczął się po przekazanej przeze mnie informacji o pomyślnym przebiegu operacji i usunięcia guzów.


Od tamtej pory pojawiła się druga część pytania, brzmiąca mniej więcej tak
– wyleczył się, raka mu usunęli… a on ciągle zawraca nam dupę, swoimi, interesującymi tylko dla niego problemami. 
W tym momencie grono moich czytelników ograniczyłoby się zapewne do nielicznych chorych na raka i członków ich rodzin, którzy trafili na moją Rakiiję… i to tylko tych, których wyprzedzam w leczeniu.
Od tych, którzy w chorobie wyprzedzają mnie to raczej ja się uczę i czytałbym ich opinie znacznie chętniej niż oni moje.

Trafiłem???

To słuszne na pozór rozumowanie, byłoby prawdziwe, gdyby nie to Moi Drodzy, że nie piszę poradnika, pamiętnika czy innej opowieści kardaszjanki, mających na celu skupienie uwagi czytelnika na własnej osobie.
Swoimi tekstami chce dać szansę moim bliskim i Wam, moi drodzy czytelnicy, na przeżycie raka „na sucho” Taki rak bez raka.

Teraz podejrzewacie zapewne, że choroba lekko rzuciła mi się na mózg. To też nie jest prawdą. Od jakiegoś czasu usiłowałem podtrzymać Wasze słabnące zapewne zainteresowanie, tekstami dotyczącymi tego raka, który rujnuje nam kraj. Na ile mi się to udało… biorąc pod uwagę, że mój „okres ochronny już minął” – jak to słusznie określiła jedna z moich ulubionych czytelniczek, nie potrafię ocenić, ale mam nadzieje, że moje teksty z „onko przerwy”, nie dość, że mogły zaciekawiać, to nie zostawiały za dużego pola do przypuszczeń co do szwankujących funkcji mózgu ich autora.

Napisałem kiedyś, że czytanie o raku przypomina oglądanie skoków narciarskich. Po wycięciu guzów… skoczek wylądował w całości, karku nie skręcił, rekordu nie ustanowił, Małysz to on nie jest więc – po cholerę to jeszcze oglądać. W ten sposób, oceniło to co robię zapewne wielu z Was i przy całej ewentualnej sympatii do autora, jego posty stawały się coraz dłuższe i trudniejsze do przeczytania… nawet pomijając pytanie z tytułu.

Jeśli dobrnęliście do tej części tekstu, oznacza to, że znów udało mi się rozbudzić Waszą ciekawość.
Pora więc na odpowiedzi. 
Pisać będę dalej a czas jaki poświęcicie lekturze moim zdaniem zmarnowany nie będzie.


Rzadko w życiu mamy okazję sprawdzić jak zareagujemy na sytuacje ekstremalne, bez ich przeżycia. Będę pisał dalej, żeby stworzyć Wam na to szansę. Tylko szansę. Żeby to co napisałem stało się prawdą, mój tekst nie wystarczy. Musicie oprócz lektury… obserwować SIEBIE. Nie pomyliłem się SIEBIE.

Rak to dziwna choroba. Podobnie jak kilka innych nigdy się nie kończy. Zaleczony… ale ciągle trwa. W przeciwieństwie jednak do tych, w rodzaju cukrzycy czy podagry,, budzi skrajne emocje chorych i ich otoczenia.
Nie bez powodu nazywa się „złośliwy”. 
Zarówno chorzy jak i ich rodziny (także moja), przechodzą fazy, których doświadczyliście dzięki lekturze także Wy. Zainteresowania, współczucia, znużenia, zobojętnienia a wreszcie irytacji.


Ileż można w końcu żyć chorobą… nawet swoją o cudzej nie mówiąc – nawet wyolbrzymiając nasze niewielkie z reguły pokłady zainteresowania cudzym nieszczęściem czy współczucia dla niego. To wszystko udaje się utrzymać właśnie do operacji, lub jakiegoś jej chemio czy radio odpowiednika. Po niej, jedynym uczuciem jakie się pojawia jest gwałtowna chęć ucieczki od czegoś, co wiąże nas… zupełnie bez sensu.

Reakcje są wtedy różne. Jedyni, którzy uciec nie mogą to chorzy. Już z ich rodzinami bywa różnie a obcy ludzie zaczynają omijać chorych i ich bliskich możliwie szerokim łukiem, choć ponoć nieszczęście zaraźliwe nie jest.

Jak zachowacie się w takiej sytuacji Wy, moi drodzy czytelnicy, możecie zobaczyć sami, patrząc na siebie i wasze reakcje na moje wypociny. Te nowe będą jeszcze trudniejsze. Niestety, jeśli mają być prawdziwe, dużo w nich będzie o bólu, zatwardzeniach i biegunkach, głodówkach i wymiotach, a w końcu także o śmierci. Niewiele za to uśmiechów i żartów… nawet gdy opisywać to będzie ktoś taki jak ja. Nie przesadzam. Właśnie z trudem udało mi się nie dopuścić do katastrofy we własnym domu.

Chorych i ich rodzin do lektury zachęcać pewnie nie muszę… ale cała reszta…
No cóż moi drodzy – decyzję czy warto czytać dalej… musicie podjąć sami.

Pozdrawiam wszystkich bardzo serdecznie.

Jarosław Wocial

Jarosław Wocial. Rakiija. Odc. 10

RAKIIJA z 23.02.2020
Tak swoją onkościeżką

Dużo pisałem o potrzebie reform w Ochronie Zdrowia.
Jeśli ktoś z Was ma wątpliwości, twierdząc, że przecież obecne władze już się za to wzięły,. to powiem Wam jak…

W ramach porządków i unowocześnień informatycznych wprowadzono tzw e-recepty. Wprowadzono fajnie. Można na ten przykład wypisać taką receptę na rok i niby po kłopocie. Trwale chorzy pacjenci, nie muszą przychodzić do lekarza po przepisanie kolejnych dawek. Wszystko byłoby w porządku… tylko znów ktoś nie pomyślał. Cały program zrobiony jest tak, że lek wykupiony po raz pierwszy w jakiejś aptece, MUSI być wykupowany w niej już do końca recepty.


Skutek jest taki, że chory, któremu zachciało się np. z Warszawy wybrać nad morze i nieopacznie wykupił tam potrzebny lek… w Warszawie już go nie dostanie. Musi wracać po niego nad morze. Jeśli z jakichś powodów zdarzy się nam dokonywać zakupów w różnych aptekach, zmuszeni jesteśmy do ganiania do nich przy każdej próbie zakupu.

Jeszcze zabawniejszy skutek osiągnęli programiści w przypadku długich kuracji. Jeżeli zdecydujemy się wykupować leki stopniowo, musimy liczyć się z tym, że o naszym leczeniu będzie decydował apteczny komputer. Przelicza on otóż dokonane zakupy i jeśli ilość leków różni się od zaplanowanego dawkowania w określonym czasie… unieważnia receptę. Rozumiem, że ktoś wykombinował, iż chory może mieć problem z pamięcią i trzeźwym myśleniem… ale dlaczego uznał, że wolno mu traktować nas jak idiotów – tego zrozumieć nie potrafię.

Rakiija Moi Drodzy Rakiija.
Niech omija Was rak…
i niech pomocy udzielają Wam zawsze myślący ludzie.

Rakija
Chemikaliana

Z której strony nie patrzeć rozpoczął się właśnie czwarty etap mojej choroby.
Rak – przeszedł fazę utajoną, atakującą, wycinaną by wreszcie przyczaić się w fazie rozlanej.
Zapewne różni mędrcy tego świata, mieli by duże wątpliwości co do tej kwalifikacji… ba pewnie wymyślili już inną, znacznie lepszą. Ja dla potrzeb własnych i moich czytelników będę trzymał się tej.

Podobnie pewnie będzie z drugą stroną medalu, czyli leczeniem raka. Także cztery fazy: nieniepokojony, zlokalizowany, wycięty, dobijany.

Fazy te nie pokrywają się ze sobą. Nie niepokojone moje raczysko było przez10 lat, choć robiło wiele, żeby zwrócić na siebie uwagę. Pod koniec to już dwoiło się i troiło… i nic. Trzeba przyznać – grało uczciwie. Dawało szansę, trzeba było tylko umieć słuchać i zareagować. Długo byłem głuchy, a leczący mnie lekarz ślepy na te sygnały. Szły one do nas od dawna.


Najpierw oględnie i z daleka – przez zaniedbane podwórko, niekoszoną trawę czy nieodgarniany śnieg. Później, denerwując się coraz bardziej brakiem docenienia, tłukło mnie raczysko po żebrach, by wreszcie walić moją głową o stół, składać mnie jak scyzoryk i zmuszać do jęczenia. A my kurna nic. Długo te zabiegi pozostawały bez echa, lecz gdy wreszcie trafił się ktoś mądry – ktoś kto spojrzał i zobaczył, poszło już szybko.
Dwa badania, skalpel, a dziś zaczynam ostatnie uderzenie w nygusa – chemioterapię.

W szpitalu byłem już wczoraj. Pierwsza wizyta jak zawsze powoduje odrobinę zamieszania. Choć zaproszenie przyszło telefonicznie, okazało się, że nikt się do niego nie przyznaje. Miotałem się jak Żyd po pustym sklepie… a jak komuś przeszkadza „żyd” – od Annasza do Kajfasza, pomiędzy rejestracjami i oddziałami. Na szczęście przytomna pani doktor z Onkologi kazała mnie przyjąć i… poszło już szybko.

Zmiany są. Szpital się nie zmienił – nadal w Patio woda leje się na głowę, a szarpniecie w łazience „chińszczyzny” pewnie wyrwałoby pół ściany, ale rodzaj wykonywanych czynności leczniczych, spowodował przyśpieszenie tempa.


W porównaniu z Chirurgią Onkologiczną, gdzie wszystko toczyło się na zwolnionych obrotach, onkologia to młyn.
Większość chorych, trafia tu na zabieg podania chemii, trwający 48 godzin non stop. Przez ten czas szwendają się ze stojakami na kroplówki, nie mogąc spać. Przypięty wenflon albo rurka w porcie, nieco tylko ogranicza ruchy ale w nocy stają się problemem.

Mądrze się, choć opisuję tylko to co widzę. Dziś sam zakosztuję tych przyjemności. Na razie nie wyjaśnię niczego…choć widzę jak pewien zaprzyjaźniony były marynarz, na słowo „port nadstawił ucha. Dziś ponoć ten port ma trafić do mnie… więc opowiem o nim jak już będzie mój.

Dziś, mam mieć także robioną tomografię. Lekarz prowadzący, nie wiem czemu, zdziwił się gdy na hasło tomografia ucieszyłem się jak głupi. Wiem, że może to oznaczać kłopoty… ale może także wręcz przeciwnie.
Czym mam się martwić. Dopóki nie dają chemii do domu, nie jest źle.

A’propos. Słabo poinformowany, spytałem lekarza na chirurgii, czy jest szansa, że dostanę chemię do domu, ponieważ obiło mnie się o uszy, że jest taka możliwość. Popatrzył na mnie jak na głupiego i spławił, mówiąc, że wszystkiego dowiem się od lekarza prowadzącego chemię. Trochę byłem zaskoczony – trochę obrażony. Na mnie… jak na głupiego?

Dziś wiem. Tzw. chemia do domu, to nie żadna chemia… tylko środki ogłupiające, mające ułatwić choremu przejście. Oczywiście nie takie z pokoju do kuchni. Proszenie się  o domową chemię, to proszenie się o śmierć… tylko skąd miałem o tym wiedzieć. Przecież lekarze uciekają przed nami, jak przed inwazją czerwonych mrówek. Dowiedzieć się o trudnych rzeczach można wyłącznie od współpacjentów lub przypadkiem.

Coś w tym wszystkim jest nie tak, chociaż uczciwie muszę przyznać, że mój lekarz prowadzący chemię, wyjaśnił mi jak zabawa będzie przebiegać i co z czym się je. Tylko o porcie nie wspomniał. Musiałem zaatakować sam.
Na szczęście wcześniej, swoim zwyczajem, poszedłem pogadać z innymi chorymi, którzy pokazali mi co i jak. Może więc zostanę tym zdobywcą rakowych mórz i oceanów. W końcu nie każdy może mieć własny port.

Tak więc, dzień pierwszy ataku na rakowe pozostałości czas zacząć. Oddział się budzi do życia, kończę więc moją pierwsza relację i idę kupić sobie mentosy. Po cichu trochę popalam, a po jakie licho mają się mnie czepiać. Moje jęki o chorobie nikotynowej i wszystkim co się z nią wiąże, nie zrobiły na nikim wrażenia. Idiotyzm trwa więc nadal w najlepsze. Palący chorzy dostają wścieklizny, tak jakby sam rak dostarczał im za mało atrakcji.
No to spadam…

Rakiija Moi Drodzy.
Niech Was rak omija
I niech Wam odstawienie kiszek nie skręca.

Wpisy Obserwatorium

Mówiliśmy wtedy, powtarzamy i dziś… Jarosław Pietrzak. „Nie, rządy Prawa i Sprawiedliwości nie są powrotem do PRL, ani PRL nie przypominają. Wręcz przeciwnie.

„Całkowicie się zgadzam z tym spostrzeżeniem i ubolewam, że tak niewielu z nas, nawet tych, którzy urodzili się i wychowali oraz wykształcili w PRL-u, przyznaje się dziś do niepopularnego poglądu i gotowych jest powielać nieuprawnione antypatie …
Poniżej cały artykuł na ten temat. Polecam, czytajcie bez uprzedzeń, z otwartą głową.

„Nie, rządy Prawa i Sprawiedliwości nie są powrotem do PRL, ani PRL nie przypominają. Wręcz przeciwnie.

Polska Rzeczpospolita Ludowa miała na sumieniu ciężkie grzechy, ale nawet swoje grzechy popełniła wewnątrz horyzontu Oświecenia, do którego ideałów i wartości była nie tylko deklaratywnie przywiązana. To PRL uczyniła Polskę nowoczesnym, nawet jeśli na pół peryferyjny sposób, krajem, a Polaków nowoczesnym społeczeństwem. Zredukowała nierówności, otworzyła milionom ludzi drogi awansu społecznego, przekształcając de facto feudalny w większości kraj, przed wojną jeden z najbiedniejszych w Europie, w kraj w znacznym stopniu zindustrializowany, z funkcjonującą strukturą państwa dobrobytu, od darmowych przedszkoli po wypłacane przez państwo emerytury. Zbudowała powszechny system ochrony zdrowia na ówczesnym europejskim poziomie, ogromnie wydłużając długość życia mieszkańców kraju. Zlikwidowała analfabetyzm, zaprosiła chłopskie dzieci do miast, chłopskie i robotnicze zaś na uniwersytety, potem do ról lekarzy, inżynierów, artystów. Zbudowała miliony mieszkań, znalazła sposoby, by biblioteki i kina funkcjonowały też na wsi. Polkom przyznała prawa, o które w wielu krajach Europy Zachodniej kobiety długo jeszcze musiały walczyć (niektóre spośród tych praw wkrótce po upadku PRL zostały zresztą Polkom odebrane).

Owszem, brakowało wolności politycznych, prasa i kultura były pod kontrolą monopartii (nie na tyle dotkliwą, by przeszkodziła jednak powstawaniu wspaniałej literatury, kina i telewizji, przy których dorobek ostatniego ćwierćwiecza raczej blednie, na co twórczość samego Wajdy w PRL i w III RP jest zresztą najlepszym przykładem). System nie był demokratyczny, a walka o prawa polityczne i działalność opozycyjna spotykały się nieraz z brutalną reakcją aparatu państwa (w wielu formalnych demokracjach liberalnych działo się jednak wtedy dokładnie to samo, wystarczy spojrzeć na historię ruchów politycznych czarnej ludności Stanów Zjednoczonych).

Nawet ten składnik PRL – deficyt praw politycznych – wynikał ze stricte oświeceniowego horyzontu etycznego, w ramach którego zbudowano PRL. Był to horyzont wspólny wielu postępowym projektom peryferii i pół peryferii systemu światowego, nie było w nim nic złowieszczo wyjątkowego dla PRL. Etyka owa zakładała, że jeśli zbawienie ludzkości jest możliwe, to tylko na tym świecie, bo innego świata nie ma. Że prowadzić do tego zbawienia musi najpierw zniesienie niepotrzebnego cierpienia – głodu, zimna z braku dachu nad głową, przedwczesnej śmierci na uleczalne choroby. Że zniesienie takiego niepotrzebnego cierpienia ma pierwszeństwo przed pełnią praw politycznych, którą w zastanym (niewymarzonym) globalnym układzie sił odsunięto na niesprecyzowane później. Teraz wiemy – i wielu wtedy już się spodziewało, czerpiąc z samego lewicowego dorobku intelektualnego (Róża Luksemburg z jej „nie ma socjalizmu bez demokracji”, wspomniany Trocki) – że doprowadziło to do wykształcenia się biurokracji partyjnej jako klasy panującej, która ostatecznie, w obronie własnego klasowego interesu, gdy PRL zaczęła się ekonomicznie rozsypywać (bynajmniej nie tylko z własnej winy), uruchomiła proces restauracji kapitalizmu. Grzechy i porażki PRL pojawiły się tam, gdzie nie dorosła ona do swoich oświeceniowych ideałów i ambicji, gdzie nie spełniła swoich oświeceniowych obietnic. Nie zmienia to jednak faktu, że PRL była projektem nowoczesnym, postępowym, wyrastającym z dziedzictwa Oświecenia.

Projekt polityczny Prawa i Sprawiedliwości nie tylko nie wyrasta z wartości Oświecenia i nie mieści się w żadnym podobnym horyzoncie – jest on ofensywą na ten horyzont, projektem podważenia i zdarcia z Polski tej niezbyt grubej skorupy Oświecenia, którą się tu jednak udało w końcu położyć na feudalnym, rozpiętym między folwarkiem a plebanią, podłożu polskiej kultury. Tę warstwę w większości położyła zresztą PRL.

Istnieją reakcyjne ideologie, formacje i projekty polityczne, które mimo swego reakcjonizmu są w jakiś sposób bękartami Oświecenia, tzn. przynajmniej jakieś, jakkolwiek wybiórczo i instrumentalnie traktowane, wartości oświeceniowe przywołują. Tak było z różnymi XIX-wiecznymi nacjonalizmami. W przypadku PiS nawet nacjonalizm tego ugrupowania leży gdzieś daleko poza horyzontem charakterystycznym dla nowoczesnych, współczesnych nacjonalizmów – tych, które są, owszem, bękartami, ale jednak bękartami Oświecenia. Tych, które choć kroczą złą stroną historii, to jednak odpowiadają na przemiany współczesnych społeczeństw, a przynajmniej biorą te przemiany pod uwagę. PiS tymczasem wyobraża sobie, że narody się dziś kształtują tak, jak to sobie wyobrażano na przełomie XIX i XX wieku.

PiS-owskie ministerstwo kultury organizuje obciachowe inscenizacje kościelnych ślubów od dawna nieżyjących postaci, a posłowie chcą przedmiotem kryminalnego dochodzenia uczynić każde poronienie. Zachodnie nacjonalizmy afirmują dziś prawo „swoich” kobiet do aborcji czy własne „uznanie” dla praw homoseksualistów, żeby udowodnić wyższość swoich narodów nad innymi, a nawet uzasadniać swoje „prawo” do zbrojnych „interwencji”. Nie mam tu bynajmniej zamiaru być adwokatem „homonacjonalizmu” (Jasbir Puar) ani liberalnego feminizmu na służbie Imperium – chodzi mi jedynie o zarysowanie stopnia odległości PiS od przestrzeni wyznaczanej przez horyzont Oświecenia. PiS jest tak reakcyjny, że nawet inne współczesne reakcjonizmy postrzega jako lewackie fanaberie.

Kiedy przedstawiciele klasy społecznej producentów dóbr kultury, od których w normalnych europejskich społeczeństwach oczekuje się pewnych standardów krytycznego myślenia, produkują tak żenujące porównania, mamy do czynienia z wielką szkodą dla jakości publicznej debaty w Polsce. Od osób, które na co dzień zajmują się pracą na symbolach i ideach, mamy prawo oczekiwać głębszego poziomu refleksji, zwłaszcza kiedy nie mogą się powstrzymać od obnoszenia tych swoich przemyśleń od gazety do gazety, od telewizji do telewizji. Tymi „odważnymi atakami” Wajda, Holland et consortes nie wyrządzają PiS-owi żadnej szkody. Wręcz przeciwnie, reprodukują i umacniają strukturę politycznego imaginarium, którego dominacja w Polsce stanowi fundament poparcia PiS. To imaginarium zbudowane jest z wrażeń, afektów i resentymentów w miejsce racjonalnych kategorii pozostających w jakimś związku z materialną rzeczywistością. W tym imaginarium komunizm jest gorszy od faszyzmu, a PRL, czarna dziura w społecznej historii Polski, może być jedynie negatywnym punktem odniesienia, do którego porównać, lub z którym skojarzyć kogoś można i należy tylko po to, żeby go zdyskredytować. U Wajdy i Holland jest dokładnie tak samo.

Jarosław Pietrzak

Jarosław Wocial. Rakiija. Odc. 9

Rakiija.
Szpitaljana IX

Żołnierze strzelają a Pan Bóg kule nosi.
W ostatnim odcinku Szpitaljany napisałem, wierząc w prawdę własnych słów, że kończę już pisanie „szpitaljany”. Obiecywałem, że „jeszcze „tylko epilog” i mamy z głowy – Ja pisanie a czytający mnie.
Obiecanki cacanki a głupi uwierzy… jak mówi stare powiedzenie. Nie kłamałem – tak właśnie chciałem, ale życie zmienia nasze postanowienia jak i kiedy chce. Tym razem zmusiło mnie do napisania… kolejnego, „ostatniego” odcinka.
Muszę się pośpieszyć, bo jak tak dalej pójdzie… niczego nigdy nie skończę. No cóż – samo życie.
Wstęp jak to u mnie – zawsze przydługi, ale już jadę, a było to tak…

Przesunięcie terminu ostatniej wizyty na oddziale chirurgi onkologicznej… a właściwie już w przychodni przyszpitalnej, ze środy na piątek związanego ze spuszczeniem mnie przez Ordynatora znów do lekarza prowadzącego, dało mnie trzy dni i noce na: nerwy, przemyślenia i niestety pisanie.
Prawdę mówiąc, jedno wydarzenie w tym dodatkowym czasie, zmieniło moje spojrzenie na naszą szpitalną… i nie tylko, rzeczywistość.


Tak to bywa, że sprawy z pozoru związane ze sobą luźno bądź wcale, rzutują jedne na drugie oraz na nas samych. Tym razem ten „efekt motyla”, wywołały choroby mojej żony i naszej Tamy – nadziei.
Z powodu świerzbu, którym suka zaraziła mi Ślubną, w czasie zaofiarowanym mi decyzją Ordynatora, mogliśmy zaliczyć: lekarza pierwszego kontaktu (w przypadku żony i moim jest nim obecnie doktor Pałdyna) oraz gabinet weterynaryjny, prowadzony przez naszą uroczą i sympatyczną panią weterynarz.
O ile u pierwszej z pań była tylko moja żona, drugą nawiedziliśmy cała trójką i to nie tylko w sprawie psa.
Obie te wizyty pozwoliły mi na wyciągnięcie kilku zaskakujących wniosków.
Pierwszym z nich, było zaskoczenie, brakiem wykorzystywania przez lekarzy „od ludzi” doświadczeń lekarzy „od psów”. Czy ktoś mi uwierzy, jeśli powiem, że pies został wyleczony znacznie szybciej niż człowiek??? Wątpię… a jednak tak jest.


Problem naszej suni lekarz weterynarii usunęła jedna pastylką. JEDNĄ. Tama zjadła, nawet ze smakiem, co w przypadku ludzi jest raczej rzadkością, podany jej „groszek przypominający suchą karmę dla psów i… w ciągu dwóch dni temat choroby psa przestał istnieć. Na moje pytanie, czy nie dałoby się podać tego samego mojej Beacie, lekarka oświadczyła z uśmiechem:
– Nie proszę pana, dla ludzi to takiego cuda jeszcze nie opracowano.


Zadumałem się. Wydawałoby się to takie oczywiste… a coś tak oczywistego zrobione nie jest. W czasie tej wizyty, pani weterynarz, wykazała mi także, że nawet najlepszy lekarz nie może znać się na wszystkim. W czasie wizyty w przychodni Beata, uzyskała od doktor Pałdyny, której ufam niemal bezgranicznie od czasu jak od pierwszego rzutu okiem rozpoznała u mnie raka, listę leków, które ma brać, polecenie niemal zrujnowania domu i zapowiedź długich i ciężkich zmagań z chorobą.

Pokazaliśmy leki w weterynaryjnym gabinecie i opowiedzieliśmy o katastroficznych przepowiedniach. W odpowiedzi zostaliśmy poinformowani, że połowę leków możemy wyrzucić a katastrofa to bajka. Nasza ciężarna, lecząca koty mimo uczulenia na nie i nie przejmująca się ewentualnym wpływem jednego na drugie lekarka, podała nam kilka przykładów podobnych do naszego przypadków, gdy po wyleczeniu psa, ludzie odzyskiwali zdrowie.


W jednej z opowieści, ciężko chora starsza pani, którą opiekuje się nasza „wspaniała Pomoc Społeczna” (a opiekuje się jak zwykle „na odczepnego”, wykonując tylko najprostsze czynności przy chorej i na pewno nie dbająca o zachowanie higieny w jej mieszkaniu), której kazano uśpić psa jako źródło choroby i najlepiej spalić rzeczy osobiste, pościel, koce i wszystko czego dotykała się ona i pies… po podaniu „cudownej pastylki” psu, odzyskała zdrowie i ocaliła rzeczy i psa.


Uwierzyłem tym razem lekarzowi od psów.
Dziś, choć minęły raptem trzy dni ja piszę a oba moje Szczęścia, chrapią obok, śpiąc snem sprawiedliwego. Żadna z nich się nie drapie i nie wykazuje objawów choroby. Na wszelki wypadek, utrzymamy oczywiście zaleconą przez „lekarkę od ludzi” kwarantanne i popierzemy pościel… ale gdybyśmy tego nie zrobili, też pewnie nic by się nie stało. Pomyślcie tylko moi drodzy czytelnicy… wystarczyłaby tylko wymiana doświadczeń.
No mniejsza z tym.

Dla mojej opowieści znacznie ważniejsze od tego epizodu są słowa jakie powiedziała do nas pani doktor weterynarii. Omawiając nasz przypadek, rzuciła mimochodem:
– Wiecie Państwo… Uczyła mnie na studiach, taka bardzo doświadczona lekarz weterynarii, która po pracy w Stanach wróciła do Polski i zajęła się edukacją. Zawsze wbijała nam do głów, że liczą się zwierzęta a nie wyniki, ponieważ my mamy leczyć a nie poprawiać cyferki.

Znów się zadumałem.
To proste zdanie, wygłoszone kiedyś na jakiejś uczelni kształcącej weterynarzy, najwyraźniej nie dotarło nigdy na wydziały medycyny kształcące lekarzy dla ludzi. Przez lata mojej choroby rzetelnie zbadany przez lekarza zostałem raz. Właśnie doktór Pałdyna, zawsze mierzy mi ciśnienie, osłuchuje mi stetoskopem klatkę piersiową i pyta o ogólny stan zdrowia. Ona leczy mnie. Inni lekarze z którymi się stykałem, nie noszą nawet stetoskopów. Sądzę, że zapomnieli wręcz do czego służą. Oni spoglądają na wyniki badań, głęboko się namyślają i… wydają wyroki. Pacjent może dla nich nie istnieć.


Przestaję się dziwić, że lekarz ordynator, który uczestniczył w operacji wycięcia mi raka, nie poznał mnie po trzech dniach, bo widział tylko mój rozkrojony brzuch. I nie ważne było ile razy przychodził do mnie na obchodzie i ile czasu rozmawialiśmy. Zawsze będę dla niego przypadkiem raka a nie pacjentem i nigdy nie rozpozna mojej twarzy. Jej przecież nie operował.

Prawda ta dźwięczała mi w uszach, gdy siedziałem na korytarzu czekając na spotkanie z moim lekarzem i rozmawiałem z innymi pacjentami. Pozwoliła zupełnie inaczej spojrzeć na nich i ich opowieści. Pozwoliła tak wiele zrozumieć. Czy jakikolwiek lekarz próbował kiedyś w ramach choćby nauki, usiąść w kolejkę??? Wątpię, a przecież…


Jeśli korytarzom w przychodniach przyszpitalnych onkologii pękają ściany, to na pewno od wypełniających je nieszczęść. Każdy z pacjentów stojących w nich w kolejkach, to materiał na oddzielną opowieść i „chodzący worek”, cierpień, nerwów i zgryzot. Nie tylko swoich. Także ich najbliższych i innych ludzi z ich otoczenia. Czy da się wyleczyć człowieka… nie jego chorobę, bez tej wiedzy??? Moim zdaniem nie. Może dlatego, chorzy na jedną chorobę umierają przed drzwiami Sorów leczących inną. Może dlatego żadne pieniądze nie pomogą w uzdrowieniu „Ochrony Zdrowia”, dopóki nie stanie się ona znów „Służbą”. Służbą leczącą ludzi, nie cyferki.

Bogaty w takie przemyślenia, już nawet nie byłem zaskoczony, gdy doktor Kicki – lekarz prowadzący, wielokrotnie wspominany w mojej opowieści, był bardzo zaskoczony, gdy po przekazaniu mi informacji o „przyznanej mi chemii” (tak to określił), podszedłem do niego, podałem mu rękę i szczerze dziękowałem, za wszystko co dla mnie zrobił. Dla mnie… nie z moim rakiem. Mimo wszystkich moich żartów o uciekającym lekarzu, to w końcu jemu zawdzięczam, że żyję. Szybko i sprawnie, wyciął mi wszystko co było do wycięcia i połatał jak trzeba. Pamiątka jaką mi zostawił, w postaci „błyskawicy” na jaką wygląda blizna po cięciu operacyjnym brzucha, zostanie mi do końca życia… ale to dobrze. Dzięki niej nigdy nie zapomnę doktora,który może bał się ludzi i przed nimi uciekał ale ratował im życie dzięki swojej fachowości.


Swoją onkologiczną ścieżką…
Moja lista osób, dzięki którym żyje jest coraz dłuższa. Mam nadzieję, że długo jeszcze nie zabraknie mi na niej miejsca.

Zaskoczony był nie tylko lekarz. Zdziwione były także oddziałowe pielęgniarki, z którymi poszedłem się pożegnać, przy okazji chcąc odwiedzić mojego kolegę z onkoceli Zbyszka, co na szczęście nie doszło do skutku, ponieważ wyszedł szczęśliwie ze szpitala dzień wcześniej, po miesiącu leczenia, mimo kłopotów, mobilizowany chęcią „potańczenia na ślubie syna” – jak sam mówił.


Chyba nie jest ze mną najgorzej… mam na myśli tym razem, mój wdzięk osobisty a nie stan zdrowia, skoro dziewczyny powitały mnie z uśmiechem i życzyły, żebyśmy się więcej w szpitalu nie zobaczyli.
One mnie rozpoznały. Możliwe, że im mówiono iż leczy się pacjenta… a może tylko moja głupio uśmiechnięta gęba (w tych okolicznościach, rzadko ją widują ) wryła im się w pamięć.
Jak było tak było… przyjęły moje podziękowania także ze zdziwieniem. Do nich pacjenci przychodzą rzadziej niż do lekarzy, choć robią dla nas równie dużo a czasami i więcej.


Cała sprawa przypomniała mi o nagonce na Marszałka Senatu, związanej z otrzymywanymi przez niego pieniędzmi. Brak rozwiązań prawnych w tej sprawie mocno komplikuje nam życie, choć przez lata sprawa była prosta: Jeśli idę do lekarza PO zakończonym leczeniu, to wszystko co daję mu z własnej woli stanowi dowód wdzięczności. Jeśli natomiast zanoszę kopertę PRZED leczeniem to jest to zwykła łapówa.


Kiedyś… a może tylko dla mnie sprawa wydawała się oczywista. Rządy PiS pokazały, że oczywista może nie być. Powinno się więc chyba jednak wprowadzić tą kwestię do prawa karnego. Nie jest to najważniejsza sprawa w reformie służby zdrowia… ale życie składa się z mało ważnych spraw. Mało ważnych przede wszystkim dla polityków. Dla pacjentów i lekarzy już nie.

Wróciłem do domu pełen jak zawsze mieszanych uczuć. Z jednej strony, pozbycie się guzów rakowych daje nadzieję na przyszłość liczoną w nieco dłuższych terminach – z drugiej zalecenie chemii świadczy o wątpliwościach lekarzy i możliwości odnowienia się łajzy raka i wiąże z niewiadomą reakcją organizmu na chemię.
Pewnie długo bym się nad tym zastanawiał… gdyby nie nasi dzielni politycy.


Gdy tylko po powrocie odpaliłem szklane pudełko, usłyszałem o kolejnej wojnie na parlamentarnym szczycie. Tym razem bój toczy się o mnie. 
Jeśli wpadł komuś do głowy pomysł, że rozpiera mnie z tego powodu duma i wdzięczność… to nie ma racji. Z pozoru sprawa jest oczywista i jednoznaczna. Dla mnie jednak wcale taka nie jest.

Już sam fakt zajmowania się chorymi na raka, powinien mnie niby napawać dumą – poświęca mi się tyle uwagi i martwią się o mnie, a moja opinia o sprawie powinna być jednoznaczna. Wstrętna władza chce przeznaczyć pieniądze, a jak to napisał były premier Tusk – na raka a nie chorych, czyli na TV publiczną zamiast na onkologię.
Rakowcy chwalcie Pan… no nie – opozycję. Ja mam jednak wątpliwości. Jeśli pozwolicie wyjaśnię (jeśli nie to także przecież ponoć musicie poczytać).

Gra toczy się o dwa miliardy, które mogłyby wspomóc Onkologię. Sprawa wydaje się czysta. Ale tylko się taka wydaje. Żadna ze stron nie wspomina o przeprowadzeniu gruntownej reformy służby zdrowia o której pisałem w poprzednim odcinku. Wpompowanie kolejnych miliardów, przy obecnym systemie, niczego nie zmieni. Pieniądze z naszych składek, znów pójdą na chybione inwestycje, niechodzące z braku obsługi urządzenia i inne podobne sprawy. Może trochę oddłużyłyby szpitale,które dzięki temu mogły by się zadłużać jeszcze szybciej.
Zapewne jakaś ich część pozwoliłaby na podniesienie uposażeń personelu… tylko jaki to ma związek z chorymi na raka??? D
elikatnie mówiąc więcej niż luźny. Nie skróci kolejek ani nie poprawi obsługi. Więc czy na pewno są to pieniądze dla nas – chorych???

Równie dużo moich wątpliwości budzą motywy polityków opozycji. Może, gdyby nie dziwne doświadczenia z „martwiącym się o mnie” i „zapraszającym do współpracy” Włodkiem Czarzastym, moja nieufność byłaby mniejsza… a może nie. W każdym razie, nie czuję wdzięczności. Czuję, że jestem przedmiotem a nie podmiotem tego sporu. Że po raz kolejny, politycy wykorzystują nas rakowców do swoich rozgrywek o władzę, a nie martwią się o nasze zdrowie. Że cała sprawa jest kolejnym etapem nieustającej kampanii wyborczej a nie dbaniem o wspólne dobro.


Dziękować czy kląć???
Na dziś jestem bliżej klnięcia, i powiedzenia im wszystkim: „”skoczcie mnie tam, gdzie będziecie mogli mnie i pana majstra w dupę pocałować” Co też może zrobić z opiniami chorego jeden wpis, – jednego polityka.
Pan tu panie Włodku w Sejmie o chorych się martwi… minęło 4 dni i nic – a ja nie zapominam i czekam.
Politykom mówić mogę różnie… ale Wam moi drodzy jak zawsze na zakończenie zawsze to samo: Rakiija moi drodzy rakiija.
Niech Was – rak omija

P.S.
Dzięki ostatniej wizycie zmieniłem zdanie w jeszcze jednej kwestii. Spotkałem otóż w przychodniu wspaniałego człowieka. Pogadaliśmy sobie długo i serdecznie z tą panią (tak, tak… dla mnie wbrew opinii niektórych „Baba to też człowiek” a wbrew innym „człowiek a nie człowieczyca”) a nawet pożartowaliśmy. Była w ostatnim stadium raka i raczej nie da się jej pomóc. Wiedziała o tym. To że ja się śmieję sam z siebie jest dla niektórych dziwne. Co by powiedzieli na jej uśmiech???


Dała mi dużo – nadzieję, że może i ja do końca zachowam pogodę – ducha oczywiście.
Jej rak, jest „rakiem rozsianym”. Może więc nie miałem racji. Może naprawdę nasza Ojczyzna cierpi na raka a nie stwardnienie rozsiane. Potwierdzałyby to także słowa Tuska… było nie było – byłego Szefa Rady Europy. A przecież wszyscy wiemy, że z oddali czasem widać lepiej.
Rakiija znów odzyskała drugie „i”
JW.

Jarosław Wocial

Jarosław Wocial. Rakiija odc.6

09.01.2020

RAKIIJA VI

Stare, dobre: „Jeśli chcesz rozśmieszyć Pana Boga to planuj” znów okazało się prawdziwe. Wyrok usłyszę jutro a z zaplanowanych tekstów nie powstała nawet połowa. No cóż – był czas przywyknąć. Wydarzenia nabrały już takiego tempa, że na pisanie po prostu nie ma czasu… o zdrowiu nie wspominając.

Należą się Wam jak psu micha wyjaśnienia w dwóch sprawach bieżących. Po pierwsze – Ciotka Ewa chora na raka. Leży w szpitalu w ciężkim stanie i spodziewamy się niestety najgorszego. Jej pobyt przywołał temat „informacji medycznej”, ale wrócę do niego później. Wczoraj nieoczekiwanie dowiedzieliśmy się za to, że choć nic nie wiedzieliśmy o jej chorobie, na raka zmarła ciocia Ania. Jakaś pandemia cholerna czy inna epidemia???

Jest i coś zabawnego.

Wspominałem Wam – mieszczuchom o urokach życia na wsi. Nie pamiętam tylko czy nie zapomniałem aby o miłości do zwierząt. Ma ona otóż na wsi postać wyjątkową. Moja miastowa miłość uległa już zachwianiu, gdy po sprowadzeniu się do mojej wymarzonej drewnianej chałupy musiałem zatykać słomą dziury w ścianach wygryzione przez myszy. Zacisnąłem zęby, przekonania o wartości życia poszły w kąt i… kupiłem 10 łapek na myszy. Przez kilka dni nie miałem czasu się w dupę podrapać ponieważ nie nadążałem wyciągać „ofiar” z maszynek a sera kupiłem wtedy tyle, że pewnie „Mlekovitę” postawiłem na nogi.

Wspominam o tym ponieważ wyjaśniła się sprawa awarii w mojej biednej Skodzinie. Zjadły ją otóż myszy. Nie szkodzi. Rak mnie humoru mnie pozbawił, pożar nie dał rady a miałyby mnie parszywe myszy załatwić? Nie dam się… choć z miłości do WSZYSTKICH zwierząt nie został już żaden ślad.

Ale… do tematu Jareczku – do tematu.

Przed kontynuacją moich przygód z rakami, żeby ułatwić Wam śledzenie moich rozważań i pomóc ocenić wyciągane wnioski, muszę napisać kilka słów o sobie. Bardzo tego nie lubię , gdyż jak wiecie jestem jednostką skromną do bólu i nie znoszę zwracać na siebie uwagi. 

Ze zwykłego lenistwa trzymam się w życiu kilku prostych zasad. W niektóre z nich zapewne i tak byście nie uwierzyli… nie napiszę więc nic o tym, że nigdy nie kłamię albo, że całkowicie obojętne mi jest „manie” i pieniądze. Jest jednak szansa, że w dwie inne, od lat służące mi do oceny ludzi i zdarzeń jeśli nawet uwierzyć nie będziecie chcieli, to przynajmniej z marszu ich nie odrzucicie.

Pierwszą z nich jest moje stare dobre 1:2= 3. Jeśli następuje podział jakiejś jedności, zawsze powstają z niej co najmniej trzy elementy, przy czym ten trzeci jest zwykle najważniejszy. 

O drugiej nigdy jeszcze nie pisałem a jest dla mnie równie ważna. Kilkadziesiąt lat obserwacji pozwoliło mi na ustalenie, że dzielimy się na: „wojowników” i „konstruktorów”. Wojownicy wszystkie sprawy rozwiązywać chcą wzorem Aleksandra Macedońskiego. Miecz i po problemie. Konstruktorzy pracowicie rozsłupłują gordyjski sznurek… bo może się jeszcze przydać. Sprawdzający się najlepiej w boju wojownicy, szukają wroga do zniszczenia a gdy go brakuje sami go tworzą. Konstruktorzy zawsze szukają możliwości kompromisu i wsparcia uznając, że tylko współpraca może dać owoce.

Itd. itp.

Przykładów jest mnóstwo wspomnę więc tylko o kilku. Wojownikiem był Sobieski – pojechał cholera wie gdzie i po co, a dziś świętujemy „Wiktorię Wiedeńską” choć pożytek był z niej żaden. Konstruktorem – Kazimierz Wielki, który choć żadnej wojny nie wygrał ale zostawił Polskę murowaną. Konstruktorem – Colombo pracowicie rozwiązujący zagadki. Wojownikiem Kojak lejący podejrzanych po mordzie, żeby osiągnąć ten sam skutek.

Dla jasności – choć jestem zdecydowanie „konstruktorem” nie oceniam i nie wartościuję tych postaw. Cały problem polega na tym, żeby właściwy człowiek był użyty we właściwych czasach i do odpowiednich zadań. Klasycznym przykładem był swego czasu Winston Churchill – wzorcowy przykład „wojownika”, który stał się bohaterem czasów wojny, ale gdy próbował rządzić w okresie pokoju… no cóż – rodacy szybko go pogonili.

Z naszego podwórka… Hmmmm Wałęsa???

Najważniejsze jest zachowanie równowagi pomiędzy tymi postawami.. Póki jest ona utrzymana a różne rodzaje uzupełniają i kontrolują się wzajemnie, sprawy idą w dobrym kierunku. Kłopoty zaczynają się gdy ta równowaga zostanie zachwiana lub niewłaściwy człowiek usiłuje działać w równie niewłaściwych czasach. Ciekawe, że różne typy postaw występują nawet wśród najbliższych. Na przykład wśród bliźniąt jednojajowych.

Oczywiście nie należy zapominać o 1:2=3. Oprócz „konstruktorów” i wojowników” jest masa ludzi… jak to ładnie określił w nieco innej sprawie ustawodawca – „nieaktywnych intelektualnie” i to właśnie oni ostatecznie przy urnie wyborczej decydują komu powierzają władzę.

Jak na pewno pamiętacie moi drodzy – nie pozwalają nam o tym zapomnieć, 10.04.2010 roku, tydzień po pożarze mojej chałupy, doszło do Katastrofy Smoleńskiej. Nie zginęła w niej „cała elita narodu” jak usiłowano nam to przedstawiać. Nie była to także katastrofa jednej opcji politycznej – co właściwie skutecznie nam wmówiono. Mimo to, to właśnie ten lotniczy wypadek stał się początkiem nieszczęścia. Inicjatorem choroby, która toczy nasz kraj. Początkiem i przyczyną podziału, który stopniowo objął wszystko i wszystkich.

Proces ten nieustannie się pogłębia a jego końca za cholerę nie widać, ponieważ nie zlikwiduje go nawet zmiana władzy, która nastąpi zapewne jeszcze przed końcem kadencji. Lekarstwo jest… tylko czy znajdzie się „lekarz” potrafiący nie tylko postawić diagnozę ale i zaaplikować odpowiednie leki???

Natura nie znosi próżni więc i z naszym problemem sobie poradzi. Czy to zobaczę – dowiem się jutro. Obolali… pamiętajmy jednak, że nadzieją jest zawsze 1:2=3.

O tym, że ta choroba działa jesteśmy przekonani wszyscy… choć ze skrajnie różnych przyczyn. Ten społeczny rak jest tak samo pewny jak mój prywatny, dotyczy jednak już nie tylko mnie i moich najbliższych, ale całego społeczeństwa. Całej populacji kraju nad Wisłą. Ciężko Wam zapewne żyć w czasach tego społecznego raka. Pomyślcie jednak jak ciężko jest żyć z nimi dwoma.

Inicjatorem choroby była niewątpliwie katastrofa. Kluczowy był jednak nie tyle sam wypadek czy to co do niego doprowadziło lecz jeden jego element. Moim zdaniem choroba powstała i mogła się pięknie rozwijać ponieważ w wypadku zginął brat-konstruktor a do władzy doszedł brat-wojownik, którego pomysłów nie ma już kto hamować.

Równowaga została zachwiana. Dupło.

Udało się. Wystartowałem wreszcie z obiema sprawami. Mogę już teraz przedstawić Wam jak wyglądał rozwój obu raków od pamiętnego kwietnia do chwili obecnej… ale na dziś już dość.

Teraz już tylko:

Raki i ja moi drodzy. RAKIIJA.

Boli cholera. Bolą oba.

Dałem już mój tekst żonie do sprawdzenia przecinków, ale muszę Was jeszcze dobić na koniec. Wczoraj dostałem od Córki komputerową stenotypistkę. Draństwo pewnie skomplikowane, ale ponoć mogę już tylko ględzić, a to bydle samo tekst napisze. Ciekawe czy głupoty też wywali. Może nawet, jak za szybko mnie szlag trafi, samo napisze teksty, których mu nie zdążę podyktować.

Dziękuję Ci Kasiu. Wielkie dzięki.

Jarosław Wocial. Rakiija. odc. 5.

RAKIIJA V

Zapewne dziwicie się moi drodzy, dlaczego w mojej opowieści o chorobie, tyle miejsca poświęcam historyjkom, nie mającym z pozoru związku ze sprawą. Mam na myśli chociażby pożar mojej chałupy.

Niektórzy z Was (ci którzy mnie nie znają) mogą sądzić niesłusznie, że kieruje mną niby naturalna w końcu chęć wywołania współczucia i użalania się nad sobą. Prawdy nie ma w tym nawet tyle co brudu pod paznokciami.

Jestem bardzo przeciętnym przedstawicielem gatunku i kierują mną, jak sądzę, potrzeby naturalne dla każdego. Jedną z nich jest poszukiwanie sensu i przyczyn oraz ustalanie przebiegu wydarzeń. Próbujemy sobie wytłumaczyć jakoś to, na co odpowiedzi nie znamy.

Lekarz, który prowadzi mnie na oddziale onkologicznym, po obejrzeniu wyników badań stwierdził, że rak który rozwinął się w moich kichach ma 10 lat. Ponoć tyle mniej więcej trwa proces przekształcania polipa – jednego z takich jakie mamy wszyscy czy przynajmniej większość z nas, do postaci raka jakiego widać u mnie. Jaka jest przyczyna takiego przepoczwarzenia „niewinnej sieroty w potwora”… nie wie jeszcze nikt.

Mimowolnie… trochę dla nadania całej sprawie głębszego sensu a może nawet pewnego mistycyzmu, zastanawiając się dlaczego do cholery właśnie wtedy jakiś pryszcz wpadł na pomysł żeby nas wykończyć, poszukujemy czegoś ważnego, jakiegoś wyjątkowego wydarzenia, które mogło być inicjatorem tego procesu. W końcu zawsze jest jakiś „inicjator”. Odpowiedź na pytanie czym on jest w przypadku powstawania nowych dzieci jest prosta i sztywna – ma duży łeb i kręcony ogonek… ale co wywołuje jakiegoś parszywego raka???

Przecież nie można uwierzyć, żeby tak wielki człowiek jak ja dostał go dlatego, że nażarł się masła, nawdychał azbestu, wypalił za dużo albo wypił za mało. No więc szukamy.

Dochodzi jeszcze sprawa horroru. Tego oskarowego filmu, który nakręci Chińska Komunistyczna Wytwórnia Filmowa gdy wpadną im wreszcie w ręce moje zapiski. Uruchomcie na chwilę wyobraźnię i popracujmy nad jego scenariuszem.

Jak w każdym dobrym, społecznie zaangażowanym horrorze sensacyjnym… społecznie zaangażowanym, bo w końcu to komunistyczna wytwórnia, mylący początek powinien być słodki i sielankowy. Żeby zmienić coś w amerykańskich wzorcach, zamiast wigilijnej atmosfery „Szklanej Pułapki” i jej następców, rzecz umiejscawiamy w czasie świąt Wielkanocnych.

Wszystko przygotowane do niedzielnego śniadania – żona bohatera i jego córki wystroiły dom i zastawiły stoły, ciepło daje nie tylko rozpalony piec, ale i domowe ognisko, wszyscy z nadzieją na jutro i w poczuciu spełnionego obowiązku kładą się spać…. a tu gdzieś w kąciku maleńka iskierka spada na firankę… płomień rośnie… dym przesłania widok… No dobra dość.

Następne ujęcie to szeroki plan z płonącym domem, strażakami, policjantami i sąsiadami obserwującymi ze zdziwieniem (tu już zbliżenie) bohatera patrzącego na płonący dorobek jego życia (i odłożone na czarną godzinę przez idiotę w skarpecie pieniądze), który mimo wszystko uśmiechnięty, krzyczy coś o „pięknej katastrofie” (choć nie tańczy jak grek Zorba), bo jeszcze nie wie, że z trzech rzeczy potrzebnych nam do życia: dachu nad głową, pieniędzy i miłości – już mu tylko miłość została.

Pastwić się dłużej nad widzami i kretynem nie będziemy…

Szybkie przejście i kolejny obraz to wnętrze organizmu z szalejącymi komórkami i wszystkim co się tam w nim jeszcze znajduje i tym jednym „rakowym plemnikiem” walącym z wściekłością w śpiącego snem sprawiedliwych, niewinnego polipa. Ten ostatni otwiera oczy, przeciąga się, bierze w ręce łopatę i zaczyna budować raka…

Koniec części pierwszej. Napięcie opada.

Dla spójności obrazu wyciąłem z filmu wiele zabawnych scen. Na przykład stojącego w ciemnościach nocy bohatera słyszącego rozmowę dwóch strażaków zastanawiających się czy „wszystko im się spaliło czy da się coś jeszcze ukraść” (cytat dosłowny) Nieźle pokazywałoby to co prawda, że nawet straż pożarna ma różne oblicza, ale to już opowieść na inny scenariusz.

Ten sam sierota dzwoniący do syna, żeby natychmiast przyjeżdżał z Warszawy i przywiózł jakieś papierosy i biegającego po ludziach w poszukiwaniu zapalniczki…. jakby mu ognia było za mało, też byłby niezwykłym widokiem.

Ważną pominiętą przeze mnie sprawą byłaby opowieść o sąsiadach, którzy albo wyskakiwali z pretensjami, że (cyt) – „wieś byś pan spalił”, ale też potrafili jak Stefan Drabarek (nieżyjący już niestety) przygarnąć właściwie nieznanych pogorzelców do domu, ubrać ich i obuć – wyskoczyliśmy wszyscy z domu w piżamach jakby się paliło. Nakarmił, papierosem poczęstował i pocieszał jak umiał. Pominąłem to wszystko, ale wrócę do tej sprawy.

Stała się ona pierwszą z cyklu prezentującego różny stosunek ludzi do cudzego nieszczęścia i pomocy innym.

Najlepszy w tym wątku jest przypadek rodziny w której jest pielęgniarka i pracownica opieki (nomen omen ) społecznej… ale to już innym razem. Poczytajcie zobaczycie….

No wreszcie. Już myślałem, że przez ten początek mojej rakowej opowieści nie przebrnę nigdy a zostało mi już tylko 4 dni do wyjaśnienia co mi właściwie jest. Później napięcie może opaść i kto będzie chciał mnie czytać??? Kłopot w tym, że o tym drugim raku – zapewne znacznie ciekawszym dla wszystkich, pisać jeszcze nawet nie zacząłem.

Trudno. Ślubna mnie kazała, żeby odcinki nie były za długie bo się ich czytać nie da… a ja się żony boję.

Do następnego razu więc…

Jarosław Wocial

Jarosław Wocial. Rakiija. odc. 3 i 4

04.01.2020

RAKIIJA III

Zapewne zauważyliście moi drodzy prawidłowość polegającą na tym, że nie dostrzegamy nieszczęść dopóki nie dotkną nas samych.

Dopiero po pożarze domu rozejrzałem się wokół siebie i zobaczyłem jak wielu ludzi spotkało to samo. Przez lata nie słyszałem i nie zetknąłem się z chorobami onkologicznymi w ogóle a rakiem jelita w szczególności. „Nie słyszałem ” nie jest oczywiście prawdą. Jak tysiące innych wiadomości także te „puszczałem mimo uszu”., uznając je co najwyżej za ciekawostkę, która mnie nie dotyczy.

Dziś czytam o chorych którym się udało – dla „pokrzepienia serc”, i takich którzy nie przeżyli – cichutko coby nie osłabiać motywacji do leczenia. Nie przypuszczałem jednak, że choroby atakują grupami.

Wczoraj dowiedziałem się, że moja dość bliska a mocno zaprzyjaźniona krewna, po długim okresie leczenia bóli wywoływanych ponoć przez chorobę kręgosłupa, trafiła do szpitala gdzie stwierdzono nieoperacyjnego raka jelit. Przez ostatnie lata zajmowała się ciężko chorym mężem. Zapewne jej także brak było czasu zająć się sobą.

Dla rodziny i znajomych z realu –

Ewa jest w szpitalu w stanie podobno bardzo ciężkim. Zbyszkiem zaopiekowała się Ania.

Informacja taka wpływa przygnębiająco nie tylko na chorego ( w tym przypadku na mnie). Powoduje także zmianę w podejściu do choroby jego bliskich.

Moja Matka, która dotychczas przejmowała się oczywiście moją chorobą ale nie przeszkadzało jej to co jakiś czas zalecać mi wykonywanie różnych prac domowych, dziś zakazała mi się ruszać. Choć sama nie bardzo może się wyprostować, przychodzi do mnie przynosząc mi różne rzeczy, pilnując żebym brał leki i pił. Aż boję się pomyśleć jak zareaguje na wiadomość o odejściu jej najlepszej bodaj przyjaciółki.

Wybaczcie moi drodzy. Choć planowałem na dziś zupełnie inny tekst, chęć do żartów jakoś mnie dziś opuściła.

Nie znaczy to bynajmniej, że już sobie odpuszczam.

Do poczytania zatem.

Nie dawajmy się.

04.01.2020

RAKIIJA IV

Nudzić się nie ma jak.

Przybity wiadomościami ze świata miałem już dziś nic nie pisać ale życie niesie tyle nowości, że grzech by było zostawiać ich opis na później. Więc puki jeszcze ból albo leki rozumu nie zamieszały….

W moich reminiscencjach skupiłem się dotychczas na roku 2010, nie wspomniałem więc Wam skąd ja – rodowity warszawiak, urodzony na Wołowskiej, wychowany w Łazienkach i Wilanowie, który całe życie przepracował w rodzinnym mieście, wziąłem się na „wsi spokojnej wsi wesołej” z której dziś piszę do Was moje wypociny.

Nieco wcześniej, gdy moja firma kręciła się lepiej niż dobrze, pieniądze spływały sobie spokojnym i całkiem sporym strumieniem a nowa towarzyszka życia skutecznie wybiła mi z głowy troski spowodowane przez poprzednią, na wszelki słuczaj uznałem za celowe kupienie kawałka ziemi w okolicy gdzie wynieśli się moi rodzice po przejściu na emeryturę. Miałem spokojnie i powoli przygotowywać zakupioną ruinę na przyjęcie mnie w czasie, gdy przypadnie mi w udziale słodkie życie emeryta. Stawiałem na „wesołego siedemdziesięciolatka”.

Może by tak i było gdyby nie księgowość.

Radosną egzystencję zakłócały tylko kłopoty z kolejnymi wynajmowanymi firmami buchalteryjnymi. W okresie przedwiejskim, w szczycie wydarzeń przy każdej rozmowie z księgowym moje ciśnienie przekraczało 200 na 150 i stan ten powoli się utrwalał. Próby leczenia przynosiły skutki grożące rozpadem mojego świeżutkiego i ulubionego związku… o zwykłym przeżyciu nawet nie wspomnę, uznałem więc, że jedynym rozwiązaniem sytuacji jest pieprznąć wszystko i przenieść się na zadupie, gdzie powietrze czyste, trawa zielona a wkurzać można się jedynie na budzącego skoro świt koguta. Korzyści w rodzaju posiadania magazynów, bazy materiałowej i technicznej etc. pomijam coby nie zaciemniać obrazu.

Naiwny mieszczuch przyszedłem szukać spokoju. Jak bardzo naiwny… wiedzą tylko ci którzy zrobili to samo.

Wieś kochani nie daje szansy ani na nudę ani na spokój. Na szczęście życie niesie ze sobą tyle radości, że kłopoty dają się przeżyć. Daleko nie szukając choćby dziś…

Lednie skończyłem pisać smutny tekst o chorobie ciotki i łyknąłem codzienną porcję znieczuleń (gdzie te piękne czasy gdy służył mi do tego Ballantines), zadzwoniła do mnie moja najstarsza (stażem oczywiście) przyjaciółka poruszona moimi wypocinami. Wysłuchała opowieści o chorobie po czym opowiedziała mi jak to jednej z jej klientek, śmiertelnie chorej na raka trzustki, na wizycie kontrolnej lekarz zalecił wakacje nad morzem. Na pytanie dlaczego morze stwierdził:

– tam najłatwiej przyzwyczajać się do piachu.

Uśmiałem się a pikanterii anegdocie dodał fakt, że opowiedziała mi go Zośka zaraz po tym jak oświadczyłem, .że chciałbym jeszcze chociaż tyle pożyć, żeby wyskoczyć na wczasy do Chorwacji, gdzie mój brat kupił sobie dom … prawie na plaży.

Stawiam na to, że ciąg ten jest nawet lepszy od stwierdzenia pewnej pani w „Szkle kontaktowym”, że imieniny osiemdziesięciolatka to właściwie stypa… tylko nieboszczyk jeszcze żywy, z czego uśmieliśmy się z moim 86 letnim ojcem i 81 letnią matką raptem dzień wcześniej. Przebija go może tylko stwierdzenie recepcjonistki w szpitalu onkologicznym, która gdy się o coś zbyt energicznie dopytywałem przy przyjmowaniu mnie na oddział stwierdziła:

– Co się pan tak denerwuje. Przecież jest Pan już na ostatniej prostej.

I jak tu moi drodzy nie cieszyć się z życia… nawet wtedy gdy:

– wczoraj zepsuła się elektryka w mojej, wiernie mi dotąd służącej Skodzie. Sąsiad – właściciel warsztatu samochodowego po mojej prośbie o pomoc i stwierdzeniu, żeby przyśpieszył decyzję bo bóle mam takie, że się za chwilę przewrócę, odwrócił się plecami i poszedł witać bodaj trzecich już klientów a ja zrezygnowałem i wróciłem do domu myśląc po drodze jak do cholery dojadę za 4 dni na konsultację i badania. Dobrze, że na jakiś słup nie wpadłem… hahahahahaha

– przyjechałem do domu i wypuściłem z samochodu moją psią miłość, co tu kryć… sypiającą ze mną od urodzenia – to jest nomen omen przez ostatnie 10 lat, która po tym jak wykurowałem ją z ropomacicza (4 lata temu na zad), doprowadziłem do tego, że jej jelita znów zaczęły pracować (2 lata) znów przestała jeść i zaczyna słaniać się na nogach.

To, że właśnie zadzwoniła żona, że mam po nią wyjechać po zmroku… tak, tak… ona oczywiście wie, że nie mam świateł w samochodzie i po ciemku jeździć nie mogę… ale spóźniła się na pociąg – to już pominę bo o czym tu gadać.

Ano właśnie. Wspominałem Wam już, że mam zaćmę… na jedno oko widzę co prawda niewiele ale drugie jest nieco lepsze i jazda po ciemku to dla mnie lepszy ubaw?????

I niech mi ktoś powie, że życie nie jest piękne i pośmiać się nie ma z czego!!!!! Mam tylko nadzieję, że mój rak śmieje się razem ze mną. W końcu jest mój.

Kończę. Boli cholera ale nie martwcie się. Jak pisał kiedyś Wolski:

wasz ulubiony CIĄG DALSZY na pewno nastąpi.

No chyba że… wypadki chodzą przecież po ludziach. Niby póki co mnie omijają ale…

Pozdrawiam serdecznie i śmiejmy się póki możemy.

Rakiija.

Jarosław Wocial – z cyklu Rakiija – odcinek 2

03.01.2020

RAKIIJA II

Wiecie „CO” – poczytajcie „JAK”.

 

Rok 2010 nie zapowiadał się jakoś szczególnie.

Wielbiciele Denikena opowiadali co prawda coś o końcu świata przewidywanym przez Majów na 2012… a jak wiadomo nawet dinozaury nie wyginęły z dnia na dzień i nawet koniec świata to proces, który trochę trwa – ale kto by tam słuchał nawiedzonych.

Astronomowie opowiadali o jakiejś komecie zbliżającej się do ziemi, która miała pizdnąć w nas i proroctwo Majów zrealizować – ale kto by tam słuchał astronomów.

Jak inni szykowałem się więc na kolejny fajny i dobry rok jakich w tym czasie przeżywaliśmy wiele po wejściu do UE, rozkręceniu gospodarki i stworzeniu podstaw demokracji. Tymczasem… niewinne ostrzeżenia okazały się groźniejsze niżby ktoś przypuszczał.

Kometa co prawda nie jebła w ziemię niszcząc nas i cywilizację. Zniknęła jakoś z pola widzenia choć z perspektywy lat wydaje mi się, że była tym co starożytni grecy określali mianem „puszki Pandory”. Rozleciała się gdzieś przed nami i walnęła w ziemię całą swoją plugawą zawartością, uszczęśliwiając nas bałaganem, pomięszaniem pojęć i zniszczeniem zasad, którymi dotychczas się kierowaliśmy.

Tak czy siak… zaczęło się.

 

W 2010 roku zawalił się świat w którym żyłem… choć wtedy jeszcze zupełnie nie zdawałem sobie z tego sprawy.

Przede wszystkim spalił mi się dom. Nie mnie pierwszemu i na pewno nie ostatniemu ale… Pożar domu zniszczył moje marzenia o farmie na której miałem spędzić resztę życia, hodując zwierzęta i ciesząc się z ludzi. Wraz z nim szlag trafił także budowaną od kilku lat firmę – spaliło się wyposażenie biurowe i hmmm – znaczny zapas gotówki. Jedno zwarcie i z dymem poszły praca, mieszkanie i marzenia.

Nie wiem jaki wpływ pożar miał na moje zdrowie… ale tak się jakoś stało, że w tym samym czasie niewinny polipek na kiszkach zaczął ponoć budować nową strukturę zwaną potocznie rakiem. Widzieć tego nie widziałem… niemniej dziś dowiedziałem się, że moje raczysko ma coś około 10 lat. Matematykiem być nie trzeba.

 

Pożar miał także inne konsekwencje dotykające mnie do dziś, których raczej bym się nie spodziewał. O wszystkich pisać nie będę, ale jednego sobie nie odmówię.

Miałem otóż w spalonym domu telewizję satelitarną. Jak się domyślacie spaliła się ona jak wszystko inne, ale przez nią dziś komornik zabiera mi samochód. Niemożliwe? Możliwe, możliwe. Choć jak się domyślacie miałem wtedy co robić nie zapomniałem także o Polsacie. Najpierw dzwoniłem a później pisałem do tej szlachetnej firmy, że uprzejmie proszę o zawieszenie naliczania opłat za TV Sat jako, że nie mam nie tylko telewizora, dekodera i anteny ale nawet prądu coby to wszystko odpalić. Za coś z czego nie mogłem korzystać oczywiście nie płaciłem. Ja atakowałem solorzowców coby mi wyłączyli a w tym samym czasie oni straszyli mnie, że jak nie będę płacił to… wyłączą. Taki paragraf 22 w naszym wydaniu.

Zabawa trwała kilka miesięcy. W końcu przestali się czepiać i nawet przestali żądać ode mnie zwrotu spalonych urządzeń.

Może byłby to koniec historii… gdyby nie handel długami. Po kilku latach Polsat sprzedał mój „dług” jakimś złodziejom. Dalej już norma. Idiotyzm pod tytułem E-sąd, o którym nawet nie wiedziałem w którym o przedawnieniu musiałbym poinformować sąd – jako, że sam o tym nie wie… nakaz zapłaty… obliczenie wszystkich wydłubanych z nosa kosztów i… Dziś komornik przysłał mi pismo, że przyjdzie mi do obory i będzie zabierał. Szczególnie ostrzy sobie ponoć zęby na moją 12 letnią skodę, ale w końcu łóżko rodziców też może zabrać.

 

W tym samym czasie… mój Ojciec miał udar – malutki był i tylko trochę równowagę mu zakłócił to i sensacji nie wzbudził a moja Matka miała kłopot z wstaniem z krzesła – kto by się tam takimi pierdołami przejmował nie doceniliśmy tego wówczas i my. Małe i duże sprawy i cholera wiedziała, że świat mi się własnie walił i leży do dziś.

A rak… przez nikogo nie niepokojony – spokojnie sobie rósł.

 

Moje bóle nie warte by były pewnie waszej uwagi, gdyby nie to, że katastrofa dotyczyła także tego większego świata w którym wszyscy żyjemy. W naszym pięknym nadwiślańskim kraju sprawa się rypła za sprawą jednego samolotu. Tydzień po pożarze mojej chałupy doszło do katastrofy smoleńskiej. Spowodowała ona poważniejsze skutki niż ktokolwiek mógłby przypuszczać. Nie wyginęła w niej elita naszego narodu zginął za to jeden człowiek, co zachwiało równowagą tak bardzo, że nasz spokojny światek rozpadł się jak domek z kart… ale o tym to już innym razem.

Rak sobie przypomniał, że solpadeiny jeszcze nie brałem.

Do następnego spotkania więc ze mną i moim towarzyszem.

 

Jarosław Wocial

GMŻ. Gwarantowane Minimum Życiowe. Jarosław Wocial tłumaczy co to takiego i dlaczego należy się każdemu.

” Pozostawić człowieka bez żadnego dochodu

to tak ,  jakby nie podlewać rośliny

i czekać aż zakwitnie”

 

 

Rozwój technologii z jednej strony i przeludnienie z drugiej powoduje iż bezrobocie strukturalne stało się „naturalnym” następstwem tej sytuacji i towarzyszy nam wszystkim jako stały problem społeczny. I nic tu po neoliberalnej propagandzie, głoszącej, że każdy jest kowalem swego losu, albo, że dla chcącego nic trudnego. Dziś, wobec demograficznych i ekonomicznych wskaźników opisujących stan i strukturę ekonomii państw, powtarzanie takich herezji jest najlepszym sposobem by się ośmieszyć.

Wśród różnych rozwiązań, mających na celu zabezpieczenie ludności przed drastycznymi skutkami dysproporcji miedzy chętnymi do pracy, a ofertą zatrudnienia, kilka lat temu znalazłam także i tę, którą dziś pragnę po raz kolejny przypomnieć, bo uważam, że jest najsensowniejszą i najlepiej przemyślaną, wśród znanych mi propozycji.

Jej twórcą jest Jarosław Wocial, internauta, którego poznałam przy okazji jednej z wielu dyskusji o ekonomii i gospodarce…  Prowadzi swoją stronę na FB  : GMŻ – Gwarantowane Minimum Życiowe

 

 

 

 

 

We wprowadzeniu do zagadnienia na stronie Jarosława Wociala, czytamy …

 

10 trudnych pytań i prostych odpowiedzi.

1. Co to jest GMŻ???
GMŻ to Gwarantowane Minimum Życiowe. – Gwarancja wspólnoty, że żaden z jej członków nie będzie miał do dyspozycji mniej niż ustaloną kwotę w określonym okresie. Najprościej rzecz ujmując np.1200 zł każdego pierwszego dnia miesiąca będzie zawsze do naszej dyspozycji.
2. Kogo obejmie GMŻ???
Gwarancja obejmie każdego obywatela państwa od chwili narodzin do śmierci.
3. Czy GMŻ będzie równe dla wszystkich???
GMŻ nie dzieli obywateli ze względu na jakiekolwiek cezury. Podstawą jej otrzymania jest obywatelstwo niezależnie od wieku, narodowości, wyznania, koloru skóry i jakichkolwiek innych względów.
4. Czy są jakieś warunki, które trzeba spełnić żeby otrzymać GMŻ???
GMŻ obejmie spłatę debetu o określonej ustawowo wysokości, na podstawowym koncie bankowym obywatela. Do otrzymania gwarancji konieczne będzie więc posiadanie takiego konta, na które wpływać będą wszelkie legalne dochody osiągane przez beneficjenta, z tytułu pracy zawodowej, rent kapitałowych, emerytur itd.
GMŻ nie ogranicza przy tym możliwości posiadania innych kont bankowych. Wymogiem jest tylko posiadanie konta z gwarantowanym debetem.
5. Czy każdy będzie mógł swobodnie decydować o korzystaniu z GMŻ???
Tak. Ograniczenia dotyczyć będą tylko:
– dzieci do 13 roku życia i osób ubezwłasnowolnionych, dysponentem konta których jest opiekun (lub opiekunowie) prawny (rodzice lub osoba wyznaczona przez sąd);
– młodzieży pomiędzy 13 a 18 rokiem życia która będzie dysponować kontem na warunkach określonych przez opiekuna prawnego;
– osoby pozbawione wolności. Do czasu opuszczenia zakładu karnego;
6. Czy można swobodnie decydować o przeznaczeniu kwoty GMŻ???
Kwota gwarantowana obejmuje wyłącznie transakcje bezgotówkowe – przelewy za faktury i płatności kartą. Nie można jej kumulować przeznaczając na zasilanie oszczędności lub inwestować. O przeznaczeniu środków na inne cele decyduje wyłącznie beneficjent.
7. Czy GMŻ może być składnikiem oceny zdolności kredytowej posiadacza???
Nie. Kwota objęta gwarancją – debet, jest kwotą powierzoną. Stanowi formalną własność banku do chwili jej spożytkowania przez beneficjenta. Nie może więc być brana pod uwagę jako dochód osoby nią objętej. Nie może być także obciążana, zajmowana z tytułu zobowiązań, być przedmiotem egzekucji komorniczej itd. Stanowi gwarancję, że nigdy nie pozostaniemy bez minimalnych środków do życia.
8. Czy do otrzymywania GMŻ potrzebne są jakieś wnioski, podania itp i kto będzie decydował o możliwościach skorzystania z GMŻ???
Gwarancja jest dożywotnia i nie jest uzależniona od niczego poza koniecznością skorzystania z objętych nią środków. O potrzebie decyduje beneficjent bez konieczności motywowania, występowania do kogokolwiek o pozwolenie itp. Nikt nie ma możliwości i prawa decydowania za nas… oprócz naszej życiowej potrzeby.
9. Skąd wziąć środki potrzebne na wypłatę GMŻ???
Źródłem finansowania GMŻ będzie ten komu powierzamy nasze pieniądze – bank w którym mamy konto. Gwarantujące spłatę kwoty GMŻ państwo, potrzebne na ten cel środki otrzyma od nas poprzez system podatkowy VAT, PIT, CIT, akcyzy itd funkcjonujące już dziś oraz z uwolnienia środków przeznaczonych dotychczas na wydatki socjalne i pomoc społeczną w różnej formie.
10. Co tak naprawdę daje nam posiadanie GMŻ???
GMŻ jest mechanizmem uwalniającym nas od przymusu ekonomicznego w najbardziej brutalnej formie.
Jest zabezpieczeniem, że nigdy, w żadnych okolicznościach ani nam ani naszym najbliższym nie zajrzy w oczy widma głodu i nędzy.
Nie uwalnia nas od potrzeby zabiegania o lepsze warunki życia czy przyszłość, pozwala jednak mieć pewność, że „wśród najlepszych przyjaciół” nigdy nie zginiemy z głodu.
Dzięki GMŻ będziemy wreszcie mogli zająć się tym co uznajemy za ważne, bez oglądania się na to czy ktoś zechce nam za nasza pracę zapłacić. Będziemy mogli pozwolić sobie na ryzyko wykorzystania naszych talentów, bez wiszącej nad nami od wieków groźby katastrofy.

 

 

 

Parafrazując motto, widniejące na samym początku tej publikacji, można stwierdzić, w oparciu o widoczny aż nadto dyletantyzm rządów w  RP w zakresie omawianego tu problemu, że

” Pozostawić człowieka bez żadnego dochodu,

to skuteczna metoda na systemowe pozbycie się bezproduktywnych obywateli – bezrobotnych, emerytów, chorych przewlekle, z niepełną sprawnością i pozostałych niewymienionych.

 

 

 

Czyli tania inżynieria społeczna, nie wymagająca nakładów ani zaangażowania machiny urzędniczej państwa. Okazuje się jednak, że to nie jest takie proste. Przedsmak skutków takiego traktowania obywateli możemy obserwować już teraz. Nie jest tajemnicą, że system emerytalny ledwo zipie, a drobne wypłacane uprawnionym, to niewielka część kwoty potrzebnej do przeżycia – zwykle nie starcza nawet na bieżące rachunki. W pewnym zakresie można traktować tę sytuację, jak długotrwały eksperyment społeczny i pokusić się o wyciągnięcie wniosków na temat dywidendy obywatelskiej. Wprawdzie w eksperymentach fińskim, czy kanadyjskim chodziło o grupę w wieku produkcyjnym, ale polscy emeryci i renciści też chcą żyć i wcale nie są mniej kreatywni – „j a k o ś” sobie radzą, żyją, leczą się, jeżdżą na wakacje, chodzą na pielgrzymki, wspierają Radio Maryja przelewami,  zatrudniają się legalnie i na czarno…

 

Sam wódz ostatnio radził, żeby sobie r a d z i ć   w polskiej sytuacji, a jak ktoś nie potrafi – niech zwija interes. Całe szczęście, że nie zalecił by brać z niego przykład… No wiec Polak potrafi – to raz, a dwa nauczony jest obchodzić prawo zamiast je stosować i szanować  –  inaczej dawno mielibyśmy tu rewolucję francuską, a gilotyna pracowałaby na okrągło, bo polskie społeczeństwo na ulicę wygania tylko głód.

 

Nawet rozwalenie demokratycznych narzędzi kontroli władzy i stosowania prawa spowodowało jedynie, że Polacy przez moment wyszli tłumnie na spacery, żeby się policzyć i pogadać sobie o polityce, po czym szybko się pokłócili i podzielili światopoglądowo. To tyle jeśli chodzi o świadomość i solidarność społeczną.

 

Demolka trwa i nie widzę końca tej hucpy. Prawdopodobnie ostateczne wywrócenie gmachu państwa nastąpi wówczas, gdy zawali się piramida finansowa, polegająca na przekładaniu pieniędzy z jednych kieszeni do drugich. Zapewne zbiegnie się z przekazaniem władzy opozycji, która będzie musiała posprzątać ten bajzel. Czy do tego dojdzie i czy opozycja posprząta, to już inna opowieść fantasy. Życie ostatecznie weryfikuje wszystkie teorie. Poczekamy, zobaczymy.

 

Czytaj także..Uczta się młodzieży..

 

 

Kuna 2020

„Uczta się młodzieży!” Z cyklu cytaty z ulubionych autorów. Wocial II

Uczta się młodzieży.

Historia ma to do siebie, że piszą ją zwycięzcy. Dziś widać to więcej niż wyraźnie. Czego dziś dowiadujemy się z historii???
No to pojechali…
Szlachta stanowiła jakieś 8-10% społeczeństwa. Dziś każdy jest szlachcicem… co jest o tyle sensowne, że gdyby dobrze pogrzebać zawsze jakaś nasza pra… pra babka puścić się mogła. Skutek jest taki, że prawie każdy pisze: ” szlachta nie pracuje”.
panowie szlachta 1 września roku pamiętnego… po niesprawiedliwym podziale pokotu z polowania, feldmarszałek Göring doprowadził do drobnego konfliktu koalicjantów, którzy razem rozebrali Czechosłowację. Konflikt zakończyłby się pewnie niczym… gdyby nie rosyjsko-   bolszewiccy najeźdźcy, którzy wkroczyli do Polski 17 września. Broniąc zaprzyjaźnionego narodu Niemcy uderzyli na Sowietów i odzyskali nasze ziemie wschodnie. Niestety dostali lanie pod Stalingradem, Leningradem i Kurskiem i musieli się wycofać. Najlepsi synowie narodu polskiego dzielnie bronili naszej wolności przed sowietami bodaj do 1956 roku, atakując sklepy GS (dla młodzieży – GS to Gminna Spółdzielnia), szkoły, poczty i co zasobniejszych młynarzy.

łupaszka
Parszywi komuniści narzucili nam ustrój władzy robotników i chłopów… ale my przecież wsie jesteśmy szlachta. Tak nas to ubodło, że wielokrotnie usiłowaliśmy zrzucić z siebie podłą ideologię. Mieliśmy powody.. Złodzieje z KC budowali sobie naszym kosztem psie budki na Mazurach nazywając je „daczjami” a jak wiadomo „dacia” to produkt francuskiego imperializmu, skrywający pod tą nazwą zwykle Reno.
Podłe komuchy, zmusili nas do mieszkania w mieszkaniach z wielkiej płyty… choć wszystkim jest wiadomo, że my szlachta mieszkać możemy tylko w dworach i pałacach.

IMG_1224
Komunistyczne chamstwo wybudowało „1000 szkół na tysiąclecie” – i po cholerę – jak wiadomo szlachta szablą ma robić a nie piórem. tysiąclatka2Przy okazji ta podła komuna postawiła jakieś 15 000 kościołów… ale zabrała przecież pewnie z 1 500 000 hektarów kościelnej ziemi.
Tak nas to wszystkich wk….ło, że zażądaliśmy w 1980 r wolnych sobót. Tego już pieprzone komuchy nie wytrzymali – wzięli i padli.

kościół PRL-u

 

Łatwo nie było. Cała bezpieka musiała użyć swoich wpływów i agentury, żeby można było ten parszywy komunizm obalić.
Wszyscy ci zwyrodnialcy siedli sobie w Magdalence i na złość nam kapitalizm wprowadzili. Chamstwo chciało majątki robić.
Dopiero Jarosław Wielki całą tę obłudę ujawnił i zniszczył.

Problem tylko ma… czy komunę na złość komunie przywrócić, czy może… i tu zagwozdkę historycy mają – o co temu człowiekowi właściwie chodzi.

jarek zbaw
I tak to mniej więcej droga młodzieży wygląda. Jakby wam w głupich głowach myśl się zalęgła, że dzięki „komunie” Polska ma największy obszar w dziejach… że jesteśmy państwem jednonarodowym… że nie uciskamy ani Białorusinów ani Ukraińców… że w ramach „reparacji” od Niemiec uzyskaliśmy Śląsk, Pomorze Zachodnie i Prusy… to znaczy że komunistyczna propaganda we łbach wam poprzewracała.
Uczcie się historii matoły. Historia nas przecież uczy… że niczego nas nie uczy.

 

A ja tylko dodam, że niekiedy satyra uczy lepiej niż nie jeden podręcznik z natchnienia IPN…

A tego autora lubię szczególnie i polecam uwadze matołów, przepraszam, ale pozostańmy w klimacie felietonu Jarosława Wociala, któremu serdecznie dziękuję, że mu się jeszcze chce oraz, że potrafi.

humor 1